ഭക്ഷണം സവര്‍ണ്ണര്‍ക്ക് സമൂഹത്തെ വിഭജിക്കാന്‍ ഉള്ള ആയുധം
സുഹൃത്തെ,
അരികുവല്‍ക്കരിക്കപ്പെടുന്നവരുടെ കൂടെ നില്‍ക്കുക എന്ന രാഷ്ട്രീയ നിലപാടില്‍ നിന്ന് ആരംഭിച്ച thecritic.in പതിമൂന്നാം വര്‍ഷത്തേക്ക് കടന്നിരിക്കുകയാണ്. സ്വാഭാവികമായും ഈ പ്രസിദ്ധീകരണത്തിന്റെ നിലനില്‍പ്പിന് വായനക്കാരുടേയും സമാനമനസ്‌കരുടേയും സഹകരണം അനിവാര്യമാണ്. പലപ്പോഴും അതു ലഭിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ഈ സാഹചര്യത്തില്‍ 2025 - 26 സാമ്പത്തിക വര്‍ഷത്തേക്ക് സംഭാവന എന്ന നിലയില്‍ കഴിയുന്ന തുക അയച്ചുതന്ന് സഹകരിക്കണമെന്ന് അഭ്യര്‍ത്ഥിക്കുന്നു.
The Critic, A/C No - 020802000001158,
Indian Overseas Bank,
Thrissur - 680001, IFSC - IOBA0000208
google pay - 9447307829
സ്നേഹത്തോടെ ഐ ഗോപിനാഥ്, എഡിറ്റര്‍, thecritic.in
ഭക്ഷണം വിശപ്പുമാറ്റാനും ആരോഗ്യം ഉണ്ടാക്കാനുമുള്ള ഉപാധിയാണ്. എന്നാല്‍ ഭക്ഷണം തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിന്റ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ആളുകളെ വിഭജിക്കുക എന്ന ആശയം നമുക്ക് ചിന്തിക്കാന്‍ പോലും കഴിയില്ല, പക്ഷേ സംഘപരിവാര്‍ കേരളത്തില്‍ അത് ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. ഷവര്‍മയെക്കുറിച്ച് സംഘപരിവാര്‍ അംഗം എന്‍.ആര്‍. മധു നടത്തിയ സമീപകാല പരാമര്‍ശങ്ങളില്‍ നിന്ന് ഇത്തരം വിഭജന ശ്രമം വ്യക്തമാണ്, ഇത് നിരുപദ്രവകരമാണെന്ന് കരുതി തള്ളിക്കളയാനാവില്ല. ശശികലയുടെ ബിരിയാണിയില്‍ എത്തി നില്‍ക്കുന്നു ഭക്ഷണത്തിനു മേലുള്ള പരാമര്‍ശം.
ഈ രീതി പുതിയതല്ല, മറിച്ച് വിഭജനം പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനും അവര്‍ക്കു വേണ്ട സാംസ്‌കാരിക അനുരൂപത നടപ്പിലാക്കുന്നതിനുമുള്ള ബോധപൂര്‍വമായ തന്ത്രത്തിന്റെ ഭാഗമാണിത്. സംഘപരിവാറിന്റെ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ നട്ടെല്ലായ രാഷ്ട്രീയ സ്വയംസേവക് സംഘത്തിന് (ആര്‍.എസ്.എസ്) ഹിന്ദു ദേശീയവാദ അജണ്ടയില്‍ വേരൂന്നിയ രാഷ്ട്രീയ, സാംസ്‌കാരിക ധ്രുവീകരണത്തിനുള്ള ഒരു ഉപകരണമായി ഭക്ഷണം ഉപയോഗിക്കുന്നതില്‍ നന്നായി രേഖപ്പെടുത്തിയ ചരിത്രമുണ്ട്. ബ്രാഹ്മണര്‍ ഇന്ത്യയിലെ ഒരു വലിയ ജന വിഭാഗത്തെ തന്നെ ഭക്ഷണത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി അടര്‍ത്തി മാറ്റി വിദേശ യുറെഷ്യരായ ബ്രാഹ്മണരുടെ കൂടെ കൂട്ടിയിട്ടുണ്ട്. അത്രയ്ക്കാണ് അവരുടെ ബൗദ്ധിക വ്യഭിചാരത്തിന്റെ തീവ്രത.
പശു മാംസം : ജാതി അടിച്ചമര്‍ത്തലിനും സാമൂഹിക വിഭജനത്തിനുമുള്ള ഒരു ഉപകരണം
പുരാതന ഇന്ത്യയില്‍ സമ്പത്ത്, സ്വര്‍ണ്ണ നാണയങ്ങളേക്കാള്‍ പ്രധാനമായി, കന്നുകാലികളിലും ഭൂമിയിലുമാണ് അളക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്. പശുക്കള്‍ കാര്‍ഷിക സമൂഹത്തിന്റെ ഒരു നട്ടെല്ലായിരുന്നു, പാല്‍, തൈര് , വെണ്ണ, പാല്‍ക്കട്ടി തുടങ്ങിയ ഭക്ഷ്യപദാര്‍ത്ഥങ്ങളുടെ വിപണനം, കൃഷിനിലം ഉഴുക, ചാണകം വളമെന്നരീതിയില്‍ ഉപയോഗിക്കുക, തുകല്‍, എല്ല് തുടങ്ങിയവയുടെ വ്യാവസായിക ഉപയോഗം എന്നിങ്ങനെ പലരീതിയില്‍ ഒരു കാര്‍ഷിക സമൂഹത്തിന്റെ സാമ്പത്തിക നിലവാരം നിലനിര്‍ത്തുന്നതില്‍ കന്നുകാലികളുടെ പങ്ക് വിലപ്പെട്ടതായിരുന്നു. വൈക്കോല്‍ തുറകള്‍ ഫലഭൂയിഷ്ഠമായ ഭൂമിയെയും അതിന്റെ വിസ്തീര്‍ണ്ണത്തെയും പ്രതീകപ്പെടുത്തി, സമൃദ്ധിയുടെ മറ്റൊരു അടയാളമായിരുന്നു പശു. വേദ ആചാരങ്ങളുടെ സംരക്ഷകരെന്ന നിലയില്‍ ബ്രാഹ്മണ പുരോഹിതന്മാര്‍ ഈ സാമ്പത്തിക യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തെ മുതലെടുത്തു. മൃഗബലികളും പശുക്കള്‍, സ്വര്‍ണ്ണം, വെള്ളി എന്നിവയുടെ സംഭാവനകളും ദൈവങ്ങളെ പ്രീതിപ്പെടുത്തുമെന്നും മനുഷ്യരുടെ കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ക്ക് ദിവ്യമായ പരിഹാരം ഉറപ്പാക്കുമെന്നുമുള്ള വിശ്വാസം അവര്‍ പ്രചരിപ്പിച്ചു.
ഈ വഴിപാടുകള്‍ ബ്രാഹ്മണരെ വലിയതോതില്‍ സമ്പന്നരാക്കി, അവര്‍ സംഭാവനകള്‍ സ്വീകരിക്കുകയും സമ്പത്ത് ശേഖരിക്കുകയും അവരുടെ സാമ്പത്തികവും സാമൂഹികവുമായ ആധിപത്യം ഉറപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ബ്രാഹ്മണ ആചാരങ്ങളെ, ദൈവരക്ഷയിലേക്കുള്ള ഒരു മാര്‍ഗമായി കണ്ട ബഹുജനങ്ങളുടെ വിശ്വാസത്തില്‍, ഈ സമ്പ്രദായം അഭിവൃദ്ധിപ്പെട്ടു.
ബിസി ആറാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഗൗതമ ബുദ്ധന്റെ ആഗമനം, ഈ ക്രമത്തെ വെല്ലുവിളിച്ചു. ബുദ്ധന്റെ പഠനങ്ങള്‍ മൃഗബലികളെയും, ആചാരങ്ങള്‍ അസ്തിത്വപരമോ ഭൗതികമോ ആയ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കുമെന്ന ധാരണയെയും നിരാകരിച്ചു. അന്ധവിശ്വാസത്തിനു പകരം ധാര്‍മ്മിക ജീവിതത്തിനു വേണ്ടി വാദിച്ചുകൊണ്ട് യുക്തിവാദം, കാരുണ്യം, സ്വാശ്രയത്വം എന്നിവയ്ക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ധമ്മം പ്രാധാന്യം നല്‍കി. മൃഗങ്ങള്‍ പ്രായമാകുമ്പോള്‍, ആചാരപരമായ സിദ്ധാന്തത്തേക്കാള്‍ പ്രായോഗിക ആവശ്യങ്ങള്‍ക്ക് അനുസൃതമായി, ഉപജീവനത്തിനായി, ആഹാരത്തിനായി, ഗോവധം ബുദ്ധന്‍ അനുവദിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുശാസനകളാല്‍, പ്രത്യേകിച്ച് അരികുവല്‍ക്കരിക്കപ്പെട്ട സമൂഹങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍, ബ്രാഹ്മണ അധികാരത്തിലുള്ള വിശ്വാസം ക്ഷയിച്ചു. മൃഗബലികളിലും സംഭാവനകളിലും ഉണ്ടായ ഇടിവ് ബ്രാഹ്മണരുടെ വരുമാനത്തിനും സാമൂഹിക അന്തസ്സിനും ഭീഷണിയായി, അവരുടെ ശ്രേണിപരമായ നിയന്ത്രണത്തിന് ഒരു പ്രതിസന്ധി സൃഷ്ടിച്ചു.
ബുദ്ധനു ശേഷം 4 – 5 ആം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ഇതിനെ പ്രതിരോധിക്കാന്‍, ബ്രാഹ്മണര്‍ ഒരു തന്ത്രപരമായ പ്രതികരണം വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു: അവര്‍ പശുവിനെ പവിത്രമായി പ്രഖ്യാപിച്ചു, അതിനെ ‘ഗോമാതാ’ (പശു മാതാവ്) എന്ന പദവിയിലേക്ക് ഉയര്‍ത്തി, അതിന്റെ കശാപ്പ് നിരോധിച്ചു. ഇത് ഒരു ആത്മീയ പരിണാമമല്ല, മറിച്ച് ബുദ്ധന്റെ സ്വാധീനത്തെ ദുര്‍ബലപ്പെടുത്താനും ബ്രാഹ്മണ ആധിപത്യം പുനഃസ്ഥാപിക്കാനും വേണ്ടിയുള്ള ഒരു കരുതിക്കൂട്ടിയ രാഷ്ട്രീയ തന്ത്രമായിരുന്നു. ഗോ ആരാധനയെ ഒരു ധാര്‍മ്മികവും മതപരവുമായ അനിവാര്യതയായി രൂപപ്പെടുത്തി, അവര്‍ ഒരു തെറ്റായ സാംസ്‌കാരിക രേഖ സൃഷ്ടിച്ചു. സമൂഹം രണ്ട് ക്യാമ്പുകളായി പിളര്‍ന്നു: ബുദ്ധന്റെ യുക്തിവാദം സ്വീകരിച്ചവരും ബ്രാഹ്മണ യാഥാസ്ഥിതികതയില്‍ ഉറച്ചുനിന്നവരും.
ബ്രാഹ്മണ സ്വാധീനത്തില്‍, വിയോജിപ്പുള്ളവരെ – പ്രത്യേകിച്ച് ബുദ്ധമതക്കാരെയും ഗോ ആരാധന നിരസിച്ച മറ്റുള്ളവരെയും – മതഭ്രഷ്ടരായി അധിക്ഷേപിച്ചു. ഈ വിഭജനം അഗാധമായ സാമൂഹിക പ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിച്ചു. ബുദ്ധമത തത്വങ്ങള്‍ പിന്തുടരുകയോ ബ്രാഹ്മണ മേധാവിത്വത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുകയോ ചെയ്ത സമൂഹങ്ങള്‍ വ്യവസ്ഥാപിതമായി അരികുവല്‍ക്കരിക്കപ്പെട്ടു. അവരെ ‘തൊട്ടുകൂടാത്തവര്‍’ (അവര്‍ണര്‍) എന്ന് മുദ്രകുത്തി സാമൂഹിക ബഹിഷ്‌കരണം, സാമ്പത്തിക അവശത, അക്രമം എന്നിവയുള്‍പ്പെടെയുള്ള ക്രൂരമായ പീഡനങ്ങള്‍ക്ക് വിധേയരാക്കി. ഇതിനകം തന്നെ വേരൂന്നിയ വര്‍ണ്ണ – ജാതി വ്യവസ്ഥ പശു രാഷ്ട്രീയത്തിലൂടെ ശക്തിപ്പെടുത്തി, പശു ആരാധന ‘വിശുദ്ധിയുടെ’ അടയാളമായും ബ്രാഹ്മണ മതത്തോടുള്ള കൂറായും മാറി. നിരവധി ബുദ്ധമതക്കാര്‍ ഉള്‍പ്പെടെ ചെറുത്തുനിന്നവര്‍ നിരന്തരമായ അടിച്ചമര്‍ത്തലിനെ നേരിട്ടു. ഗുപ്ത രാജവംശങ്ങള്‍ പോലുള്ള രാജവംശങ്ങളുടെ കീഴില്‍ ബ്രാഹ്മണ പുനരുജ്ജീവനം ശക്തി പ്രാപിച്ചപ്പോള്‍, നാലാം നൂറ്റാണ്ടിനും എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിനും ഇടയില്‍ ബുദ്ധവിഹാരങ്ങള്‍ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടുവെന്നും അവരുടെ അനുയായികള്‍ സ്വാംശീകരിക്കപ്പെടുകയോ ബഹിഷ്‌കരിക്കപ്പെടുകയോ ചെയ്തുവെന്നും ചരിത്രരേഖകള്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ഈ വ്യവസ്ഥാപിത അക്രമം സഹിക്കാന്‍ കഴിയാതെ, പലരും ഇസ്ലാമിലേക്കും ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്കും പരിവര്‍ത്തനം ചെയ്തു, പ്രത്യേകിച്ച് മധ്യകാല, കൊളോണിയല്‍ കാലഘട്ടങ്ങളില്‍, ജാതി അടിച്ചമര്‍ത്തലില്‍ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാന്‍ ശ്രമിച്ചു. ബുദ്ധന്റെ കാലഘട്ടത്തില്‍, ബ്രാഹ്മണ അധികാരത്തെയും മൃഗബലി പോലുള്ള വേദ ആചാരങ്ങളെയും വെല്ലുവിളിച്ച് ബുദ്ധന്റെ പാത സ്വീകരിച്ചവരില്‍ ഒരു വിഭാഗം (ഇന്നത്തെ ഒബിസികള്‍) പശുരാഷ്ട്രീയത്തിനു ശേഷം ബ്രാഹ്മണ മതത്തിലേക്ക് ചേക്കേറി, പശുവിനെ കൂടുതല്‍ പവിത്രമാക്കാന്‍ അത് ബ്രാഹ്മണരേ സഹായിച്ചു, മധ്യകാലഘട്ടത്തോടെ ഗോമാംസം കഴിക്കുന്നതിന് വിലക്ക് ഏര്‍പ്പെടുത്തി.
ബുദ്ധന്റെ സ്വാധീനത്തില്‍പ്പെട്ട് , വേദവിശ്വാസങ്ങളില്‍നിന്ന് തദ്ദേശവാസികള്‍ അകന്നത് കാരണം തങ്ങളുടെ അപ്രമാദിത്തം തിരിച്ചു പിടിക്കാന്‍ തങ്ങള്‍ക്ക് തങ്ങളുടെ ഇഷ്ടഭക്ഷണമായ ഗോമാംസം ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടി വന്നു എന്ന ചിന്ത ബ്രാഹ്മണരെ അലട്ടിയിരിക്കാം. അതിന്റെ പ്രതികാരം എന്നൊണമാകാം, ബ്രാഹ്മണരുടെ അന്ധവിശ്വാസ ചട്ടക്കൂടിലേക്കു തിരിച്ചു വന്നവരെ (OBCs) കൊണ്ട് ഇന്നും ചാണകവും ഗോമുത്രവും കഴിപ്പിക്കുന്നത്.
ഋഗ്വേദത്തിലെയും *അഥര്‍വവേദത്തിലെയും പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ തെളിയിക്കുന്നത് പോലെ, ആദ്യകാല വേദ സമൂഹം ഗോമാംസം ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള ഗോമാംസം ഉപയോഗിച്ചിരുന്നുവെന്ന് അദ്ദേഹം ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. ബ്രാഹ്മണര്‍ എഴുതിയ സംസ്‌കൃത പുസ്തകങ്ങളില്‍ ഉള്ള കുറച്ചു ശ്ലോകങ്ങള്‍ ഉദ്ധരിക്കാം.
‘ആരെങ്കിലും മനുഷ്യമാംസം അര്‍പ്പിക്കുകയോ പശുക്കളെക്കൊണ്ട് ബലിയര്‍പ്പിക്കുകയോ ചെയ്താല്‍, അവന്റെ എല്ലാ കൂട്ടാളികളും ആ പ്രവൃത്തിയില്‍ അവനോടൊപ്പം ഉണ്ടായിരിക്കട്ടെ.’
‘യാഗത്തില്‍ പശുവിനെയാണ് അര്‍പ്പിക്കുന്നത്, അതിലൂടെ യാഗം അര്‍പ്പിക്കുന്നയാള്‍ വിശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നു.’
വേദ കാലഘട്ടത്തില്‍ (ക്രി.മു. 1500-500), ആചാര വിദഗ്ധരെന്ന നിലയില്‍ ബ്രാഹ്മണര്‍ ഇടയ്ക്കിടെ അപൂര്‍വ പശുബലികള്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള മൃഗബലികളില്‍ പങ്കെടുത്തിരുന്നു (ഉദാ. ഋഗ്വേദം 10.87.16, ശതപഥ ബ്രാഹ്മണം 13.2.2), പശുക്കളെ പ്രധാനമായും ഭക്ഷണത്തേക്കാള്‍ സമ്പത്തായി കണക്കാക്കിയിരുന്നുവെങ്കിലും. ആടുകള്‍, ചെമ്മരിയാടുകള്‍ തുടങ്ങിയ മറ്റ് മൃഗങ്ങളെ ആചാരങ്ങളില്‍ കൂടുതലായി ഉപയോഗിച്ചു. വേദാനന്തര കാലഘട്ടത്തില്‍ (ക്രി.മു. 500-200), അഹിംസ (അഹിംസ) ഊന്നിപ്പറഞ്ഞ ജൈനമതത്തിന്റെയും ബുദ്ധമതത്തിന്റെയും ഉദയം, പ്രത്യേകിച്ച് മൗര്യ സാമ്രാജ്യത്തിന് ശേഷം (ക്രി.മു. 321-185), അശോക ചക്രവര്‍ത്തിയുടെ നയങ്ങള്‍ (ശിലാ ശാസനം 1) മൃഗവധത്തെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തി.
അവിടെ നാല് മൃഗങ്ങളെ കൊന്നു: ഒരു പന്നി (വരാഹം), ഒരു രസ്യ (വെളുത്ത കാലുള്ള ആണ്‍ മാന്‍), ഒരു പുള്ളിമാന്‍ (പ്രീഷതം), കറുത്ത വരകളുള്ള ഒരു വലിയ മാന്‍ (മഹാരുരു). വിശന്നതിനാല്‍, ശുദ്ധമായ (മേധ്യ) ഭാഗങ്ങള്‍ വേഗത്തില്‍ കഴിച്ച്, വൈകുന്നേരം വിശ്രമിക്കാന്‍ അവര്‍ ഒരു മരത്തില്‍ എത്തി.
അയോധ്യ കാണ്ഡത്തില്‍ തന്നെ സീതയുടെ വാക്കുകള്‍
അയോദ്ധ്യ നഗരത്തില്‍ തിരിച്ചെത്തിയ ശേഷം, ആ ചടങ്ങിനായി നന്നായി തയ്യാറാക്കിയ, വേവിച്ച ചോറിനൊപ്പം ആയിരം കലം മദ്യവും കുറുക്കിയ ഇറച്ചിയും നല്‍കി ഞാന്‍ നിന്നെ (രാമനെ) ആരാധിക്കും.
ഒരു നിമിഷം ഇവിടെ വിശ്രമിക്കൂ; നിങ്ങള്‍ക്ക് താമസിക്കാന്‍ കഴിയും. എന്റെ ഭര്‍ത്താവ് ധാരാളം വനവിഭവങ്ങള്‍ കൊണ്ടുവന്ന്, മാനുകള്‍ (രുരു), കീരികള്‍ (ഗോധ), പന്നികള്‍ (വരാഹം) എന്നിവയെ കൊന്ന്, ധാരാളം മാംസം കൊണ്ടുവന്ന് തിരിച്ചുവരും.
പശുക്കള്‍ ലോകത്തിന്റെ മാതാവും ലോകത്തിന്റെ മുഴുവന്‍ വാഹകയുമാണ്.
അവയെ കൊല്ലുന്നവന്‍ പാപിയും നശിച്ചു പോകുകയും ചെയ്യും
‘പശുവിനെ അറുത്ത കുറ്റക്കാരന്‍ മൂന്ന് മാസം ബാര്‍ലി കുടിക്കുകയും, തല മുണ്ഡനം ചെയ്യുകയും, പശുവിന്റെ തോല്‍ കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞ ഒരു ഗോശാലയില്‍ താമസിക്കുകയും വേണം.’ (മനുസ്മൃതി 11.108)
അനാവശ്യമായി പശുക്കളെ കൊല്ലുന്നതിനെ അപലപിച്ചുകൊണ്ട്, മനുസ്മൃതി (ഏകദേശം ബി.സി. 200-ഏ.ഡി. 200) ഒരു പരിവര്‍ത്തന ഘട്ടമായി അടയാളപ്പെടുത്തി, മൗര്യ സാമ്രാജ്യത്തെ (ബൗദ്ധ ഭരണം) പുഷ്യമിത്ര സുങ്ക എന്ന ബ്രാഹ്മണന്‍ ചതിയിലൂടെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്തതിനു ശേഷം (ഏകദേശം ബി.സി. 185), ബ്രാഹ്മണര്‍ ക്രമേണ മാംസ ഉപഭോഗം കുറച്ചു, അഹിംസയുമായും കൃഷിക്ക് പശുക്കളെ സാമ്പത്തികമായി ആശ്രയിക്കുന്നതുമായും യോജിച്ചു. ഗുപ്ത കാലഘട്ടത്തോടെ (ഏകദേശം ബി.സി. 4-6 നൂറ്റാണ്ട്), സസ്യാഹാരം ബ്രാഹ്മണ സ്വത്വത്തിന്റെ ഒരു നിര്‍വചിക്കുന്ന സവിശേഷതയായി മാറ്റി, മഹാഭാരതം (~ 400 BCE-200 CE), ഭാഗവത പുരാണം (~800-1000 CE) തുടങ്ങിയ ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ പശുവിനെ പവിത്രമായ പദവിയിലേക്ക് ഉയര്‍ത്തുകയും അതിന്റെ കൊലപാതകത്തെ പാപവുമായി തുലനം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. അതിനനുസരിച്ചുള്ള ഭക്ഷണക്രമ മാറ്റം ബ്രാഹ്മണ സാംസ്‌കാരിക സ്വാധീനത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്തി, കാരണം സസ്യാഹാരം ആചാര വിശുദ്ധിയുടെ അടയാളമായി മാറി, അത് അവരുടെ മതഗ്രന്ഥങ്ങളാല്‍ ശക്തിപ്പെടുത്തി. ഈ മാറ്റം ഇന്ത്യന്‍ സമൂഹത്തില്‍ ബ്രാഹ്മണ ആധിപത്യം ഏകീകരിക്കാന്‍ സഹായിക്കുക മാത്രമല്ല, ഇന്നും നിയന്ത്രണത്തിനുള്ള ഒരു സാംസ്‌കാരിക ഉപകരണമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു.
ചരിത്രപരമായി ബ്രാഹ്മണര്‍ ഇങ്ങനെയാണ്. അവരുടെ താല്‍പ്പര്യങ്ങള്‍ക്ക് അനുയോജ്യമായ ആശയങ്ങള്‍ അവര്‍ നിഷ്പ്രയാസം സ്വീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്, പൊതുബോധത്തെ രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിനായി സാഹിത്യം, മതം, മാധ്യമങ്ങള്‍ എന്നിവ ഉപയോഗിച്ചു. ഒരുകാലത്ത് ഗോമാംസം ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന അവര്‍ പിന്നീട് പശുവിനെ വിശുദ്ധീകരിക്കുകയും അതിന്റെ ഉപഭോഗം പാപമാണെന്ന് മുദ്രകുത്തുകയും അതനുസരിച്ച് അവരുടെ ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ പുനര്‍നിര്‍മ്മിക്കുകയും ചെയ്തു. പശു ഇറച്ചിയെ അത്രമാത്രം ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്ന അവര്‍ നിശ്ചയദാര്‍ഢ്യം ഒന്ന് കൊണ്ട് മാത്രം അത് ഒഴിവാക്കി. അവരുടെ സാഹിത്യങ്ങളില്‍ മനുഷ്യ മനസ്സിനെ മാനിപ്പുലേറ്റ് ചെയ്‌തെടുക്കാനുള്ള വിഭവങ്ങള്‍ തിരുകി കയറ്റും. പക്ഷെ ജനങ്ങള്‍ ഇതറിയുക പോലുമില്ല. അത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് സംസ്‌കൃതം ഇന്ത്യന്‍ സമൂഹങ്ങള്‍ക്ക് പഠിപ്പിക്കാതെയിരുന്നത്. വേദങ്ങള്‍ ഇന്ത്യന്‍ സമൂഹം കേട്ടാല്‍ പോലും ഈയം ഉരുക്കി ഒഴിക്കണം എന്നാണ് മനുസ്മൃതി വാചകം.
പുരാതന ഇന്ത്യയില്‍ പശുവിനെ സാര്‍വത്രികമായി പവിത്രമായ ഒരു മൃഗമായി കരുതിയിരുന്നത് തെറ്റിദ്ധാരണയാണെന്ന് ചരിത്രകാരനായ ഡി.എന്‍. ഝാ തന്റെ ‘ദി മിത്ത് ഓഫ് ദി ഹോളി കൗ’ എന്ന പുസ്തകത്തില്‍ വാദിക്കുന്നു. വേദകാലങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള ആദ്യകാല ഇന്ത്യന്‍ സമൂഹത്തില്‍ പശുഭക്തി സ്ഥിരമായ ഒരു സവിശേഷതയായിരുന്നില്ലെന്ന് അദ്ദേഹം വാദിക്കുന്നു. പശുക്കള്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള കന്നുകാലികളെ ആചാരങ്ങളില്‍ ഭക്ഷിക്കുകയും ബലിയര്‍പ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നുവെന്ന് ഗ്രന്ഥ തെളിവുകള്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ബ്രാഹ്മണ അധികാരം ഏകീകരിക്കുന്നതിനും അഹിംസയ്ക്ക് പ്രാധാന്യം നല്‍കിയ ബുദ്ധമതം, ജൈനമതം തുടങ്ങിയ മറ്റ് പാരമ്പര്യങ്ങളില്‍ നിന്ന് ഹിന്ദു ആചാരങ്ങളെ വേര്‍തിരിച്ചറിയുന്നതിനുമായി സാമൂഹിക-രാഷ്ട്രീയ, മതപരമായ സംഭവവികാസങ്ങള്‍ രൂപപ്പെടുത്തിയ ഒരു പില്‍ക്കാല ബ്രാഹ്മണ നിര്‍മ്മിതിയായി പശുവിന്റെ പവിത്രത ഉയര്‍ന്നുവന്നുവെന്ന് ഝാ വാദിക്കുന്നു.
മനുഷ്യ മനസ്സിനെ കൈകാര്യം ചെയ്യാനുള്ള ബ്രഹ്മണരുടെ കുബുദ്ധി ഇന്നും പ്രകടമാണ്. പ്രബല മാധ്യമ വിവരണങ്ങളിലൂടെ, ജാതി അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള സംവരണത്തെ സാമ്പത്തിക സംവരണമായി അവര്‍ സൂക്ഷ്മമായി പുനര്‍നിര്‍മ്മിച്ചു, അതിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥ ഉദ്ദേശ്യം നേര്‍പ്പിച്ചു. ജാതിയൊന്നും ഇവിടെ നിലനില്‍ക്കുന്നില്ല നമ്മളൊക്കെ ഹിന്ദുക്കളാണ് എന്ന നേര്‍റേഷന്‍ ജനങ്ങളുടെ മനസ്സില്‍ മണിപ്പുലേറ്റ് ചെയ്‌തെടുക്കുന്ന അവസരത്തിലാണ് വേടനേ പോലുള്ള വ്യക്തികളുടെ ഉദയം. അതിനു ശേഷമാണ് ജാതിയെ കുറിച്ചുള്ള സംവാദങ്ങള്‍ പ്രചാരത്തിലാകുന്നത്. ജാതി കൊടികുത്തി വാഴുന്ന രാജ്യത്ത് അങ്ങനെ ഒന്നില്ലെന്നു ഒരു മടിയും കൂടാതെ യുറേഷ്യന്‍ ബ്രാഹ്മണരും അവര്‍ക്ക് വേണ്ടി അടിമപ്പണി ചെയുന്ന കേരളത്തിലെ ശുദ്രരും പലരീതിയില്‍ പല ആളുകളെയുമിറക്കി ഈ നിമിഷവും ആവത് ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. അബ്രാഹ്മണന്‍, താഴ്ന്ന ജാതിക്കാരന്‍ എന്ന നിലയില്‍ ബാലു എന്ന യുവ കഴകക്കാരന്റെ ജോലി തന്നെ ഇല്ലാതാക്കുന്നു. അയ്യപ്പന്റെയും വാവരുടെയും കഥകള്‍ ബ്രാഹ്മണ അജണ്ടകള്‍ക്ക് അനുയോജ്യമായ രീതിയില്‍ പുനര്‍വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുന്നു, ബുദ്ധമതം ‘ഹിന്ദുമതത്തിലേക്ക്’ ലയിച്ച് വളച്ചൊടിക്കപ്പെട്ടതുപോലെ. സസൂക്ഷ്മം നിരീക്ഷിച്ചാല്‍ അത്തരം ഒരുപാട് ഉദാഹരണങ്ങള്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് തന്നെ കണ്ടെത്താം.
അതേസമയം, പൊതുജനം ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ കാണുന്നതും കേള്‍ക്കുന്നതും മാത്രം ഇന്ത്യയുടെ എക്കാലത്തെയും സംസ്‌കാരമായി ഇപ്പോഴും അംഗീകരിക്കുന്നു, അതില്‍ ഭൂരിഭാഗവും വിദേശ യുറേഷ്യന്‍ ബ്രാഹ്മണര്‍ നിര്‍മ്മിച്ചതാണെന്ന് അവര്‍ക്കറിയില്ല. അടിച്ചമര്‍ത്തപ്പെട്ട, വിഭജിക്കപ്പെട്ട തദ്ദേശീയ ജനതയില്‍ (SCSTOBC MINORITY) നിന്നുള്ള ഒരു അടിസ്ഥാന സാംസ്‌കാരിക ഗ്രന്ഥവും പൊതു പ്രചാരത്തിലില്ല – ജാതി പ്രബല ഗ്രൂപ്പുകള്‍ അനുവദിച്ചതോ രൂപപ്പെടുത്തിയതോ ആയവ മാത്രം. അംബേദ്കറുടെ വിശാലമായ രചനകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും, വ്യവസ്ഥാപിതമായ നിയന്ത്രങ്ങള്‍ കാരണം അവയില്‍ മിക്കതും മുഖ്യധാരാ വ്യവഹാരത്തിന് പുറത്താണ്. അതില്‍ തന്നെ എത്രയോ തിരുത്തലുകള്‍ വരുത്തിയിട്ടുണ്ടാകാം എന്ന് നമുക്ക് സവര്‍ണ്ണരുടെ മുന്‍കാല പ്രകടനത്തില്‍ നിന്നും അനുമാനിക്കാം. കാരണം, അംബേദ്കറിന്റെ പുസ്തകങ്ങള്ളൊക്കെ കാലങ്ങായി സൂക്ഷിച്ചിരുന്നത് സവര്‍ണ്ണ ഭരണകൂടം തന്നെയാണ്.
ആര്‍എസ്എസും ബിജെപിയും പശുവിനെയും സസ്യാഹാര സിദ്ധാന്തത്തെയും ഹിന്ദുമതത്തിലെ ഒരു വിശുദ്ധ പ്രതീകമായി ചിത്രീകരിച്ചുകൊണ്ട് ഗോസംരക്ഷണവും സസ്യാഹാരവും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, അവരുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ കടുത്ത കാപട്യത്തെ വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. അല്‍-കബീര്‍ എക്സ്പോര്‍ട്ട്സ് (സതീഷ്, അതുല്‍ സബര്‍വാള്‍), അറേബ്യന്‍ എക്സ്പോര്‍ട്ട്സ് (സുനില്‍ കപൂര്‍) തുടങ്ങിയ ഹിന്ദു ഉടമസ്ഥതയിലുള്ള സ്ഥാപനങ്ങളുടെ നേതൃത്വത്തില്‍ ഇന്ത്യയിലെ പോത്തിറച്ചി കയറ്റുമതി ബിജെപി ഭരണത്തിന്‍ കീഴില്‍ 2014-ല്‍ 1.4 ദശലക്ഷം മെട്രിക് ടണ്ണില്‍ നിന്ന് 2023-ല്‍ 1.475 ദശലക്ഷം ടണ്ണായി വളര്‍ന്ന് ലോകത്തിലെ മൂന്നാമത്തെ വലിയ ബീഫ് കയറ്റുമതി രാജ്യമായി ഇന്ത്യ മാറി, വിതരണത്തിന്റെ 43% ബിജെപി ഭരിക്കുന്ന സംസ്ഥാനമായ ഉത്തര്‍പ്രദേശാണ് സംഭാവന ചെയ്യുന്നത്.
പശുവിനോടുള്ള ആദരവ് വര്‍ഗീയ സംഘര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ഇന്ധനമാക്കാന്‍ ആയുധമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ‘പശു സംരക്ഷണം’ എന്ന മറവില്‍ ന്യൂനപക്ഷങ്ങളെയും ദലിതുകളെയും ലക്ഷ്യമിടുന്ന ജാഗ്രതാ ഗ്രൂപ്പുകള്‍. 2014 മുതല്‍, ഹ്യൂമന്‍ റൈറ്റ്‌സ് വാച്ച് പോലുള്ള സംഘടനകളുടെ റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍ പശുവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ആള്‍കൂട്ട അക്രമങ്ങളില്‍ വര്‍ദ്ധനവ് രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്, 2015 നും 2018 നും ഇടയില്‍ 44 മരണങ്ങളും 280 ലധികം പരിക്കുകളും ഉണ്ടായി, ഇത് മുസ്ലീങ്ങളെയും ദലിതുകളെയും അനുപാതമില്ലാതെ ബാധിക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞയാഴ്ച തന്നെ, കന്നുകാലിക്കടത്ത് ആരോപിച്ച് ബാബുല നായക് (54), ബുലു നായക് (42) എന്നീ രണ്ട് ദളിത് പുരുഷന്മാരെ ക്രൂരമായി മര്‍ദ്ദിക്കുകയും, ഭാഗികമായി മുടി മുറിക്കുകയും, പച്ചപ്പുല്ല് തീറ്റിക്കുകയും, മലിന ജലം കുടിപ്പിക്കുകയും, രണ്ട് കിലോമീറ്ററോളം ഇഴഞ്ഞു നടത്തിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഇതൊകെ ചെയുമ്പോള്‍ മറുവശത്ത്, ഹിന്ദു ഉടമസ്ഥതയിലുള്ള ബീഫ് കയറ്റുമതി കമ്പനികള്‍ സ്വതന്ത്രമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു, ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും വലിയ ബീഫ് കയറ്റുമതിക്കാരായ അല്ലാന ഗ്രൂപ്പ് പോലുള്ളവര്‍, ഇലക്ടറല്‍ ബോണ്ടുകള്‍ വഴി ബിജെപിക്ക് കോടികള്‍ സംഭാവന ചെയ്യുന്നു.
പശുവിനെ മാത്രം ‘അമ്മ’യായി ബഹുമാനിക്കുന്നത് എന്തുകൊണ്ട് എന്ന ചോദ്യം, സമാനമായ ഗുണങ്ങളുള്ള (ഉദാഹരണത്തിന്, പാല്‍, അധ്വാനം അല്ലെങ്കില്‍ ഉപജീവനം നല്‍കുന്ന) മറ്റ് മൃഗങ്ങളെ – എരുമകള്‍, ആടുകള്‍ അല്ലെങ്കില്‍ ഒട്ടകങ്ങള്‍ – പശുവിനെ പോലെയല്ലേ എന്ന ചോദ്യം, പശു രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ യുക്തിരാഹിത്യത്തെ തുറന്നുകാട്ടുന്നു. പശുവിന്റെ പവിത്രത സവിശേഷമായ ഗുണങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതല്ല, മറിച്ച് ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുന്നതിനുള്ള ബ്രാഹ്മണ ഉപകരണമെന്ന ചരിത്രപരമായ പങ്കിനെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്. ഉദാഹരണത്തിന്, എരുമകള്‍ ഇന്ന് ഇന്ത്യയില്‍ കൂടുതല്‍ പാല്‍ നല്‍കുന്നു, പക്ഷേ അവയ്ക്ക് പശുവിന്റെ പ്രതീകാത്മക ഭാരം ഇല്ല, അത് വേദ ആചാരങ്ങളുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചിരുന്നു, പിന്നീട് ബുദ്ധമതത്തെ പ്രതിരോധിക്കാന്‍ പുനര്‍നിര്‍മ്മിക്കപ്പെട്ടു. ജാതി-മത അടിസ്ഥാനത്തില്‍ സമൂഹത്തെ വിഭജിക്കാന്‍ രൂപകല്‍പ്പന ചെയ്ത ഗോ ആരാധനയുടെ ആത്മീയതയെക്കാള്‍ രാഷ്ട്രീയമായ ഉത്ഭവത്തെ ഈ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ആരാധന എടുത്തുകാണിക്കുന്നു.
ഇന്ത്യയുടെ ഭരണഘടനയുടെ ശില്പിയും സാമൂഹിക നീതിക്കുവേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടത്തിലെ ഉന്നത വ്യക്തിത്വവുമായ ഡോ. ബി.ആര്‍. അംബേദ്കര്‍, പശു രാഷ്ട്രീയത്തെ ബ്രാഹ്മണ മേധാവിത്വത്തിന്റെ ഒരു മൂലക്കല്ലായി കണ്ടു. The Untouchables: Who Were They and Why They Became Untouchables (1948) എന്ന തന്റെ മര്‍മ്മപ്രധാന കൃതിയില്‍, പശുവിന്റെ പവിത്രത പില്‍ക്കാല കണ്ടുപിടുത്തമാണെന്നും അത് ആദ്യകാല വേദഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ വേരൂന്നിയതല്ലെന്നും മറിച്ച് ബുദ്ധമത സ്വാധീനത്തെ ചെറുക്കുന്നതിനായി വികസിപ്പിച്ചെടുത്തതാണെന്നും അംബേദ്കര്‍ വാദിച്ചു. പലപ്പോഴും ഗോമാംസം ഭക്ഷിക്കുന്ന ബുദ്ധമതക്കാരെ അരികുവല്‍ക്കരിക്കാനും, ചില സമുദായങ്ങളെ അവരുടെ ഭക്ഷണരീതികള്‍ക്ക് ‘അശുദ്ധര്‍’ എന്ന് മുദ്രകുത്തി ജാതി ശ്രേണികളെ ഉറപ്പിക്കാനുമുള്ള തന്ത്രപരമായ നീക്കമായിരുന്നു പശുവിന്റെ ദൈവവല്‍ക്കരണം. അംബേദ്കര്‍ വാദിച്ചു.
ജാതി അടിച്ചമര്‍ത്തലും മതപരമായ സിദ്ധാന്തവും പൊളിച്ചുമാറ്റുന്നതിലായിരുന്നു അംബേദ്കറുടെ രാഷ്ട്രീയം വേരൂന്നിയിരുന്നത്. ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ദലിതര്‍ക്കൊപ്പം 1956-ല്‍ അദ്ദേഹം ബുദ്ധമതത്തിലേക്ക് പരിവര്‍ത്തനം ചെയ്തത്, ഗോകേന്ദ്രീകൃതമായ ആഖ്യാനങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള ഹിന്ദു യാഥാസ്ഥിതികതയെ നേരിട്ട് നിരാകരിക്കുന്നതായിരുന്നു. ജാതി വിഭജനം നിലനിര്‍ത്തുന്നതിനുള്ള ഒരു ഉപകരണമായിട്ടാണ് അദ്ദേഹം ഗോ ആരാധനയെ കണ്ടത്, ഉപജീവനത്തിനായി പലപ്പോഴും കന്നുകാലികളെ ആശ്രയിച്ചിരുന്ന ദലിതരും മറ്റ് അരികുവല്‍ക്കരിക്കപ്പെട്ട വിഭാഗങ്ങളും (ഉദാഹരണത്തിന്, തുകല്‍പ്പണി, മാംസ സംസ്‌കരണം) ഒരുകാലത്ത് സാധാരണമായിരുന്ന ആചാരങ്ങളുടെ പേരില്‍ അപമാനിക്കപ്പെട്ടിരുന്നുവെന്ന് അദ്ദേഹം ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. ബുദ്ധന്‍ അല്ലെങ്കില്‍ കാള്‍ മാര്‍ക്‌സ് എന്ന തന്റെ ഉപന്യാസത്തില്‍, അസമത്വം ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിക്കുന്ന ആചാരങ്ങളെ നിരസിക്കേണ്ടത് സാമൂഹിക പുരോഗതിയുടെ ആവശ്യമാണെന്ന് വാദിച്ചുകൊണ്ട് അംബേദ്കര്‍ അന്ധവിശ്വാസത്തേക്കാള്‍ യുക്തിയെ ഊന്നിപ്പറഞ്ഞു.
ഇന്ന്, പശു രാഷ്ട്രീയം ഒരു വിഭജന ശക്തിയായി തുടരുന്നു. ചില ഹിന്ദുക്കള്‍, പ്രത്യേകിച്ച് ദലിതര്‍, ആദിവാസികള്‍, മറ്റ് അരികുവല്‍ക്കരിക്കപ്പെട്ട ന്യുനപക്ഷ സമൂഹങ്ങള്‍, ഭക്ഷണത്തിനായി പശുക്കളെ അറുക്കുന്നതും തുകല്‍പ്പണിക്കായി അവയുടെ തോല്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നതും തുടരുന്നു. ഇന്ത്യന്‍ മുസ്ലീങ്ങള്‍ കൂടുതലും ഇതേ ജോലികള്‍ ചെയുന്നു എന്നത് അവര്‍ ഈ ജനതയില്‍ നിന്ന് തന്നെ വേര്‍പിരിഞ്ഞതാണെന്നതിന് ഒരു തെളിവായി കാണാം. ബ്രാഹ്മണിക വിലക്കുകള്‍ക്ക് മുമ്പുള്ള സാമ്പത്തിക ആവശ്യകതയും സാംസ്‌കാരിക ആചാരങ്ങളും ബ്രാഹ്മണിക പ്രത്യയശാസ്ത്രത്താല്‍ സ്വാധീനിക്കപ്പെട്ട മറ്റുള്ളവര്‍, പശുവിനെ ഒരു പവിത്രമായ പ്രതീകമായി ബഹുമാനിക്കുന്നു, പലപ്പോഴും അതിന്റെ സംരക്ഷണത്തെ ഹിന്ദു സ്വത്വവുമായി തുലനം ചെയ്യുന്നു. ഈ ദ്വന്ദ്വത കേവലം ആചാരങ്ങളിലെ വ്യത്യാസമല്ല, മറിച്ച് ചരിത്രപരമായ അധികാര പോരാട്ടങ്ങളുടെ ഒരു പാരമ്പര്യമാണ്.
ഈ വിഭജന പാരമ്പര്യത്തെ മറികടക്കാന്‍ അംബേദ്കറുടെ ദര്‍ശനം ഒരു പാത വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നു. ജാതിയുടെയും മത സിദ്ധാന്തത്തിന്റെയും ചങ്ങലകളില്‍ നിന്ന് മുക്തമായ, സ്വാതന്ത്ര്യം, സമത്വം, സാഹോദര്യം എന്നിവയില്‍ വേരൂന്നിയ ഒരു സമൂഹത്തെയാണ് അംബേദ്കര്‍ രാഷ്ട്രീയം എന്നു വിളിക്കുന്നത്. സമത്വത്തിലും വിദ്യാഭ്യാസത്തിലും സാമ്പത്തിക ഉന്നമനത്തിലും അദ്ദേഹം ഊന്നല്‍ നല്‍കിയത്, അടിച്ചമര്‍ത്താനും ഭിന്നിപ്പിക്കാനും ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കാനും ഉപയോഗിച്ച ഗോ ആരാധന പോലുള്ള ബ്രാഹ്മണ ആഖ്യാനങ്ങളെ ചെറുക്കാന്‍, പാര്‍ശ്വവല്‍ക്കരിക്കപ്പെട്ട സമൂഹങ്ങളെ ശാക്തീകരിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെയാണ്. സാംസ്‌കാരിക ചിഹ്നങ്ങള്‍ അടിച്ചമര്‍ത്താന്‍ ആയുധമാക്കാത്ത ഒരു മതേതരവും സമത്വപരവുമായ ഇന്ത്യയ്ക്കായി വാദിക്കുന്ന അംബേദ്കറൈറ്റ് പ്രസ്ഥാനം ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകളെ പ്രചോദിപ്പിക്കുന്നത് തുടരുന്നു.
പശു രാഷ്ട്രീയം തകര്‍ക്കാന്‍, വിമര്‍ശനാത്മകമായ അന്വേഷണത്തിനുള്ള അംബേദ്കറുടെ ആഹ്വാനത്തിന് നാം ചെവികൊടുക്കണം. യുക്തിസഹമായ അടിസ്ഥാനമില്ലാത്തതും അസമത്വം നിലനിര്‍ത്തുന്നതുമായ ആചാരങ്ങളെ നാം ചോദ്യം ചെയ്യണം, പശുവിന്റെ പവിത്രത ഒരു സാര്‍വത്രിക സത്യമല്ല, മറിച്ച് നിര്‍മ്മിതമായ ഒരു ആഖ്യാനമാണെന്ന് തിരിച്ചറിയണം. നീതിയിലൂടെയും വിദ്യാഭ്യാസത്തിലൂടെയും ചരിത്ര അവബോധത്തിലൂടെയും ഐക്യം വളര്‍ത്തിയെടുക്കുന്നതിലൂടെ, ഇന്ത്യയ്ക്ക് മാംസ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ വിഭജന തന്ത്രങ്ങള്‍ക്കപ്പുറത്തേക്ക് നീങ്ങാനും അംബേദ്കര്‍ വിഭാവനം ചെയ്തതുപോലെ, എല്ലാ ജനങ്ങളുടെയും അന്തസ്സ് ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിക്കുന്ന ഒരു സമൂഹം കെട്ടിപ്പടുക്കാനും കഴിയും.
—
രഞ്ജിത്ത് ചട്ടന്‍ചാല്‍
ജനറല്‍ സെക്രട്ടറി
BAMCEF, കേരള.
