മേല്‍മണ്ണ് കുത്തിയൊലിച്ചു പോകുന്ന കേരളം

ഉരുള്‍പൊട്ടലിനുള്ള കാരണം അതിവൃഷ്ടിയാണെന്നത് പരക്കെ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട കാര്യമാണ്. അതേസമയം മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ അവയുടെ തോത് വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കുന്നതായി കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. അശാസ്ത്രീയമായ ഭൂവിനിയോഗം, ജലനിര്‍ഗ്ഗമന മാര്‍ഗ്ഗങ്ങള്‍ തടസ്സപ്പെടുത്തല്‍, 20 ഡിഗ്രിയില്‍ കൂടുതല്‍ ചെരിവുള്ള മലമേഖലകളില്‍ മഴവെള്ള സംഭരണി നിര്‍മ്മിക്കല്‍, കെട്ടിടനിര്‍മ്മാണം തുടങ്ങിയ മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ കൂടുന്നതോടുകൂടി ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളുടെ എണ്ണത്തിലും തീവ്രതയിലും വര്‍ദ്ധനവ് സംഭവിക്കുന്നു. അതിവൃഷ്ടി നിയന്ത്രിക്കുക എന്നത് മനുഷ്യന് സാധിക്കാത്ത കാര്യമാണെങ്കിലും ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സാധ്യതയുള്ള പ്രദേശങ്ങളിലെ മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ പരമാവധി കുറയ്ക്കുക എന്നത് സംഭാവ്യമായ സംഗതിയാണ് – 2018ലെ മഹാപ്രളയത്തിനുശേഷം Transition Studies പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ‘മേല്‍മണ്ണ് ഒലിച്ചുപോയ കേരളം’ എന്ന ലഘുലേഖയില്‍ നിന്ന് ……… REPOST

”നമുക്ക് നമ്മുടെ മക്കള്‍ക്കവരുടെ-
മക്കള്‍ക്കിവിടെ കഴിയേണ്ടേ…?”

മൂന്ന് പതിറ്റാണ്ട്കാലം മുമ്പ്, നൂറോളം ദിനങ്ങളിലായി, പശ്ചിമഘട്ട മലനിരകളില്‍ മുഴങ്ങിക്കേട്ട വരികളാണിത്. യശഃശരീരനായ എസ്.പ്രഭാകരന്‍ നായര്‍ (എസ്പിഎന്‍) എഴുതിയ ഈ വരികള്‍ പശ്ചിമഘട്ട രക്ഷായാത്രികരുടെ യാത്രാദിനങ്ങളെ ആവേശം കൊള്ളിച്ചിരുന്നു. എന്നാല്‍ കേരളത്തിലെ ഭരണരംഗത്തിരുന്നവര്‍ക്കും രാഷ്ട്രീയക്കാര്‍ക്കും ആസൂത്രണ വിദഗ്ദ്ധന്മാര്‍ക്കും പശ്ചിമഘട്ടത്തില്‍ മുഴങ്ങിയ ഈ നിലവിളി പരിസ്ഥിതി പ്രവര്‍ത്തകരുടെ ഉച്ചപ്പിരാന്ത് മാത്രമായിട്ടാണ് അനുഭവപ്പെട്ടത്. അതിനുംമുകളില്‍ പശ്ചിമഘട്ട സംരക്ഷണം ഗൗരവത്തിലെടുക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല. അതിനുള്ള കാരണവും എസ് പി എന്‍ തന്റെ കുറുങ്കവിതകളിലൂടെ വിളിച്ചുപറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

”ഇടുക്കി ജില്ലയില്‍ രാഷ്ട്രീയ-
ക്കുന്നെന്നൊരു കോളനിയുണ്ടത്രേ!
കൊള്ളനടത്തിയ കൂട്ടരില-
വിടുള്ളെല്ലാപ്പാര്‍ട്ടിയുമുണ്ടത്രേ!!”

പശ്ചിമഘട്ട രക്ഷായാത്ര നടന്ന് രണ്ടര പതിറ്റാണ്ടിന് ശേഷം പശ്ചിമഘട്ടത്തെക്കുറിച്ച് പഠിക്കാന്‍ നിയോഗിച്ച മാധവ് ഗാഡ്ഗിലിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള വിദഗ്ദ്ധ സമിതി തങ്ങളുടെ റിപ്പോര്‍ട്ട് സര്‍ക്കാരിന് സമര്‍പ്പിച്ചു. ഗാഡ്ഗില്‍ കമ്മിറ്റി റിപ്പോര്‍ട്ട് തള്ളിക്കളയാന്‍ മുഖ്യധാരാ പാര്‍ട്ടികളെല്ലാം തന്നെ ഒറ്റക്കെട്ടായി വാദിച്ചു. പശ്ചിമഘട്ട സംരക്ഷണത്തിനായി പിന്നെയും യാത്രകളും സംവാദങ്ങളും സംഘടിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. പശ്ചിമഘട്ടത്തിന്റെയും നെല്‍വയലുകളുടെയും തണ്ണീര്‍ത്തടങ്ങളുടെയും തീരപ്രദേശങ്ങളുടെയും സംരക്ഷണത്തിനായി ഉയര്‍ന്ന എല്ലാ ശബ്ദങ്ങളെയും വികസന യുക്തികള്‍ കൊണ്ട് അധികൃതര്‍ അടിച്ചമര്‍ത്തി. മൂന്ന് ദശാബ്ദങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പ് എട്ട് ലക്ഷം ഹെക്ടറിന് മുകളിലുണ്ടായിരുന്ന നെല്‍പ്പാടം ഇന്ന് ഒന്നര ലക്ഷം ഹെക്ടറില്‍ താഴെയായി ചുരുക്കി. തണ്ണീര്‍ത്തടങ്ങളും ചുതുപ്പുകളും മാളുകള്‍ക്കും ലക്ഷ്വറി അപ്പാര്‍ട്ടുമെന്റുകള്‍ക്കും വേണ്ടി നികത്തി. ഒരൊറ്റ പഞ്ചായത്തില്‍ മാത്രം അമ്പത്തിയഞ്ചോളം ക്വാറികള്‍ പ്രവര്‍ത്തിപ്പിക്കുന്നതിലേക്ക് നാം വികസിച്ചു. കേരളത്തിലെ 5924ഓളം വരുന്ന ക്വാറികളില്‍ നീര്‍ച്ചാല്‍ പ്രദേശങ്ങളില്‍ നിന്ന് 100 മീറ്റര്‍ മാത്രം അകലെയുള്ളവയുടെ എണ്ണം 2557 ആണെന്നതും, വനമേഖലയില്‍ കേവലം 1 കിലോമീറ്റര്‍ മാത്രം അകലെയുള്ളവയുടെ എണ്ണം 1457 എണ്ണമാണെന്നതും, പരിസ്ഥിതി ലോല മേഖല (ഗാഡ്ഗില്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട് അനുസരിച്ച്)യില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നവയുടെ എണ്ണം 1486 ആണെന്നതും ഉള്ള വസ്തുതകളെ അധികൃതര്‍ ബോധപൂര്‍വ്വം മറച്ചുവെച്ചു. അല്ലെങ്കില്‍ അവയെ ഗൗരവപൂര്‍വ്വം പരിഗണിച്ചില്ല. പരിസ്ഥിതിപ്രവര്‍ത്തകരുടെയും ജനകീയ ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാരുടെയും വാദമുഖങ്ങളെ ലളിതയുക്തികളും കുയുക്തികളും കൊണ്ട് നേരിടുകയായിരുന്നു അധികാരികള്‍ ചെയ്തത്. എന്നാല്‍ ലളിതയുക്തികള്‍ക്കുമപ്പുറത്തുള്ള പ്രകൃതിയുടെ സങ്കീര്‍ണ്ണതകള്‍ വന്‍ദുരന്തങ്ങളായി ജനങ്ങളെ കാത്തിരിക്കുന്നുവെന്ന യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തിന് മുന്നില്‍ പകച്ചുനില്‍ക്കുകയാണ് ഇന്ന് കേരളീയര്‍. 2018 ആഗസ്ത് മാസത്തിലെ പ്രളയക്കെടുതികള്‍ മാത്രം 480ല്‍ പരം ആളുകളുടെ ജീവന്‍ കവര്‍ന്നു. നാല് ലക്ഷം പക്ഷികളും 18,532 ചെറിയ മൃഗങ്ങളും, 3,766 വലിയ മൃഗങ്ങളും ചത്തൊടുങ്ങിയെന്ന് സര്‍ക്കാര്‍ കണക്കുകള്‍ പറയുന്നു. പ്രളയക്കെടുതിയിലും ഉരുള്‍പൊട്ടലിലും തകര്‍ന്നുപോയ വീടുകളുടെ എണ്ണം പതിനായിരക്കണക്കിന് വരും. കാര്‍ഷിക മേഖലയിലെ തകര്‍ച്ച ഇടിത്തീയായി വീണ കര്‍ഷകരുടെയും കര്‍ഷകത്തൊഴിലാളികളുടെയും വരുംകാല ദിനങ്ങള്‍ ദുരിതപൂര്‍ണ്ണമാകുമെന്ന കാര്യത്തില്‍ സംശയമില്ല. നൂറ്റാണ്ട് ദര്‍ശിച്ചിട്ടില്ലാത്തത്രയും രൂക്ഷമായ പ്രളയക്കെടുതികളെ കേവലം പ്രകൃതിയുടെ വികൃതിയായി മാത്രം കാണാന്‍ സാധിക്കുമോ എന്ന ചോദ്യം ഇനിയെങ്കിലും ഗൗരവപൂര്‍വ്വം ആലോചിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

പ്രളയദുരന്തത്തോടൊപ്പം കേരളത്തിന്റെ പാരിസ്ഥിതിക നിലനില്‍പില്‍ ദീര്‍ഘകാല പ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കാന്‍ പോകുന്ന മറ്റൊരു ദുരന്തവും നാം കണ്ടു. നമ്മുടെ പശ്ചിമഘട്ടത്തിലെമ്പാടുമായി നടന്ന ആയിരക്കണക്കായ ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളും മണ്ണിടിച്ചിലുകളുമാണവ. മുന്‍കാലങ്ങളില്‍ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി എണ്ണം കൊണ്ടും വ്യാപ്തികൊണ്ടും വളരെ കൂടുതലായിരുന്നു 2018 ജൂണ്‍ മാസം തൊട്ട് ആഗസ്ത് വരെയും 2019 ആഗസ്ത് മാസങ്ങളിലും പശ്ചിമഘട്ട മലനിരകളില്‍ നടന്ന ഉരുള്‍പൊട്ടലുകള്‍. പശ്ചിമഘട്ട സംരക്ഷണത്തിനായുള്ള ഗാഡ്ഗില്‍-കസ്തൂരിരംഗന്‍ റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍ക്കെതിരായി വലിയ പ്രതിഷേധങ്ങള്‍ നടന്ന പ്രദേശങ്ങളൊക്കെത്തന്നെ ഇത്തരം ദൃശ്യങ്ങള്‍ക്ക് സാക്ഷ്യംവഹിക്കേണ്ടി വന്നുവെന്നത് പ്രകൃതിയുടെ ക്രൂരപ്രതികാരമായി മാത്രമായേ കാണാന്‍ കഴിയൂ. കണ്ണൂര്‍ ജില്ലയിലെ കൊട്ടിയൂര്‍ പഞ്ചായത്ത് ഇതിന് നല്ല ഉദാഹരണമാണ്.

2013 നവമ്പര്‍ 15 കണ്ണൂര്‍ ജില്ലയിലെ കൊട്ടിയൂര്‍ പ്രദേശത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഭീതിദമായ ദിനമായിരുന്നു. കസ്തൂരി രംഗന്‍ റിപ്പോര്‍ട്ട് നടപ്പിലാക്കുന്നതിനെതിരെ നടന്ന ബന്ദ് വന്‍തോതിലേക്കുള്ള അക്രമങ്ങളിലേക്ക് തിരിയുകയും ഏഴോളം പോലീസ് വാഹനങ്ങള്‍ കത്തിക്കുകയും ചെയ്ത സംഭവം പിറ്റേദിവസം വാര്‍ത്തകളില്‍ നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുകയും ചെയ്തു. ഗാഡ്ഗില്‍-കസ്തൂരിരംഗന്‍ റിപ്പോര്‍ട്ടുകളില്‍ പരാമര്‍ശിക്കുന്ന പരിസ്ഥിതി ലോല മേഖലകളില്‍ നിന്നും ജനങ്ങളെ കുടിയൊഴിപ്പിക്കുമെന്നും അവരുടെ സ്വത്തുക്കള്‍ കണ്ടുകെട്ടുമെന്നുമൊക്കെയുള്ള പ്രചരണങ്ങള്‍ ജനങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ വ്യാപകമായി പ്രചരിപ്പിക്കാനും പശ്ചിമഘട്ട സംരക്ഷണത്തിനായുള്ള വിദഗ്ദ്ധ സമിതി റിപ്പോര്‍ട്ടിനെതിരെ അണിനിരക്കാന്‍ ജനങ്ങളെ പ്രേരിപ്പിക്കാനും തല്‍പരകക്ഷികള്‍ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. നവമ്പര്‍ 15ന്റെ അക്രമങ്ങള്‍ക്ക് പിന്നിലും ഇവരുടെ കൈകളായിരുന്നു പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരുന്നത്.

ദി ക്രിട്ടിക് ഫേസ് ബുക്ക് പേജ് ലൈക്ക് ചെയ്യുക

2018 ആഗസ്ത് 8ാം തീയ്യതിയില്‍ നടന്ന സംഭവങ്ങള്‍ കൊട്ടിയൂര്‍ നിവാസികള്‍ ജീവിതത്തിലൊരിക്കലും ദര്‍ശിച്ചിട്ടില്ലാത്ത കാര്യമായിരുന്നു. മൂന്ന് ഭാഗവും കുന്നുകളും മധ്യഭാഗത്ത് കൂടെ ഒഴുകുന്ന ബാവലിപ്പുഴയുമാണ് കൊട്ടിയൂരിന്റെ ഭൂമിശാസ്ത്രം. അമ്പായത്തോട്, ചപ്പമല, നെല്ലിയോടി, പാല്‍ച്ചുരം, കണ്ടപ്പുനം തുടങ്ങി പത്തോളം സ്ഥലങ്ങളില്‍ നിന്നാണ് ഭൂമി കുത്തിയൊലിച്ച് താഴേക്ക് പതിച്ചത്. മലമുകളില്‍ നിന്ന് താഴേക്ക് കുതിച്ചെത്തിയ മഴവെള്ളം ബാവലിപ്പുഴയെ സംഹാരരുദ്രയാക്കി മാറ്റിയിരുന്നു. ബാവലിപ്പുഴയുടെ ഈയൊരു രൗദ്രഭാവം കൊട്ടിയൂരില്‍ ഇന്ന് ജിവിച്ചിരിക്കുന്ന ആര്‍ക്കും പരിചയമില്ലാത്ത ഒന്നായിരുന്നു. കൊട്ടിയൂരിലെ ഉരുള്‍പൊട്ടലില്‍ ജീവഹാനി സംഭവിച്ചില്ലെങ്കില്‍ കൂടിയും അനേകം വീടുകള്‍ നാമാവശേഷമായി. നൂറുകണക്കിന് കുടുംബംഗങ്ങള്‍ക്ക് അവര്‍ സ്വരുക്കൂട്ടിവെച്ച സര്‍വ്വവും നഷ്ടമായി.

സ്വതവേ ദുര്‍ബലമായ പശ്ചിമഘട്ട പരിസ്ഥിതിയെയും കേരളത്തിന്റെ മേല്‍മണ്ണിനെയും അതിവൃഷ്ടി തുടച്ചെടുത്ത് കൊണ്ടുപോകുന്ന കാഴ്ചകള്‍ക്കാണ് നാം ദൃക്‌സാക്ഷികളാകേണ്ടിവന്നത്. പ്രത്യക്ഷ ജീവഹാനികള്‍ക്കും, സാമ്പത്തിക നഷ്ടങ്ങള്‍ക്കുമപ്പുറത്ത്, വരാനിരിക്കുന്ന എത്രയോ തലമുറകളെ പ്രതികൂലമായി ബാധിക്കാനിരിക്കുന്ന മേല്‍മണ്ണ് നാശത്തെയും അവയുടെ കാരണങ്ങളെയും കൂടുതല്‍ ഗൗരവത്തോടെ പരിഗണിക്കുകയും അവയ്ക്ക് തടയിടാനാവശ്യമായ നടപടികള്‍ സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്.

ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ (Landslide)

മണ്ണും പാറകളും ചേര്‍ന്ന മിശ്രിതം ജലപൂരിതാവസ്ഥയില്‍ കുന്നിന്‍ചെരിവുകളില്‍ നിന്നും ദ്രുതവേഗത്തില്‍ അതിശക്തമായി താഴേക്ക് പതിക്കുന്നതാണ് ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍. അടര്‍ന്ന് തെന്നിനില്‍ക്കുന്ന ദ്രവിച്ച പാറകളും ജലസാന്ദ്രീകൃതമായ മേല്‍മണ്ണും ദൃഢമായ പാറപ്രതലത്തില്‍ നിന്നും തെന്നിമാറി അതിവേഗത്തില്‍ താഴ്ചകളിലേക്ക് പതിക്കുന്നു. ചെങ്കുത്തായ പ്രതലത്തിന്റെ അവസ്ഥയ്ക്കനുസരിച്ച് ജലവും പാറകളും സൃഷ്ടിക്കുന്ന ആഘാതത്തില്‍ അവയുടെ സഞ്ചാരപഥത്തില്‍ എത്തുന്ന എന്തിനെയും കുത്തിയൊലിപ്പിച്ച് കൂടെ കൊണ്ടുപോകാനുള്ള ശേഷി ആര്‍ജ്ജിക്കുന്നു. മേല്‍മണ്ണും അതിനോട് ചേര്‍ന്ന് നില്‍ക്കുന്ന ജൈവവ്യവസ്ഥകളെയും വാസസ്ഥലങ്ങളെയും അത് സമ്പൂര്‍ണ്ണമായി പിഴുതുകളയുന്നു. കേരളത്തിന്റെ പശ്ചിമഘട്ടത്തില്‍ ഈയൊരു പ്രതിഭാസം വളരെ ശക്തമായി വര്‍ദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണെന്ന് നിരവധി പഠനങ്ങള്‍ മുന്നെതന്നെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയിട്ടുണ്ട്.

2018 മണ്‍സൂണ്‍ കാലയളവില്‍, ജൂണ്‍-ജൂലൈ-ആഗസ്ത് മാസങ്ങളില്‍, കണ്ണൂര്‍ തൊട്ട് പത്തനംതിട്ട വരെയുള്ള പത്ത് ജില്ലകളില്‍ ഏതാണ്ട് 260ല്‍പരം സ്ഥലങ്ങളിലായി ആയിരത്തോളം ഉരുള്‍പൊട്ടലുകള്‍ സംഭവിക്കുകയുണ്ടായി. അതിതീവ്ര, തീവ്ര സ്വഭാവമുള്ള ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളുടെ എണ്ണമാണ് മുകളില്‍ സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. നൂറുകണക്കിന് പേരുടെ ജീവനാശത്തിനും ഏക്കര്‍ കണക്കിന് കൃഷിഭൂമി അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നതിനും നിരവധി വീടുകളുടെ തകര്‍ച്ചയ്ക്കും കാരണമായവയാണ് ഇവയില്‍ പലതും. വനമേഖലയില്‍ സംഭവിച്ച ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളുടെ യഥാര്‍ത്ഥ സ്വഭാവവും കണക്കെടുപ്പും ഇനിയും നടക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഇടുക്കി (218), പത്തനംതിട്ട (175), കോഴിക്കോട്(200), വയനാട് (250)ജില്ലകളിലാണ് ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നത്. പ്രാഥമിക അന്വേഷണങ്ങളില്‍ നിന്നും മനസ്സിലാക്കാന്‍ സാധിച്ചത്, ഇവയില്‍ 100ഓളം ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ തീവ്രത കൂടിയ (etxremely vulnerable) വിഭാഗത്തില്‍ പെടുന്നവയാണ് എന്നാണ്. മണ്ണിടിച്ചില്‍ (Landslip), മണ്ണമരല്‍ (Land Subsidence) എന്നിവ കൂടാതെയുള്ള കണക്കുകളാണിവ. കണ്ണൂര്‍ ജില്ലയിലെ കൊട്ടിയൂര്‍ മേഖല, വയനാട് ജില്ലയിലെ ആഢ്യന്‍പാറ, കുറിച്യാര്‍ കുന്ന്, അമ്പലവയല്‍, മക്കിമല, മട്ടിക്കുന്ന്, കോഴിക്കോട് ജില്ലയിലെ കണ്ണപ്പന്‍കുണ്ട്, പുല്ലൂരാന്‍പാറ, കരിഞ്ചോല, കക്കാടംപൊയില്‍, മലപ്പുറം ജില്ലയിലെ അകമ്പാടം, മണലിയാംപാടം, ചെട്ടിയാംപാറ, കേരളാംകുണ്ട്, കരുവാരക്കുണ്ട്, ചേനപ്പാടി 2005 റീപ്ലാന്റേഷന്‍ ഏരിയ, പാലക്കാട് ജില്ലയിലെ അലുവാശ്ശേരി(മണ്ണാര്‍ക്കാട്), ആനമൂളി (മണ്ണാര്‍ക്കാട്), കരടിയോട് (തിരുവിഴാംകുന്ന്), തൃശൂര്‍ ജില്ലയില്‍ കുറാഞ്ചേരി, വെട്ടിക്കുഴി (അതിരപ്പള്ളി), കോട്ടയം ജില്ലയില്‍ തീക്കോയി, ഇളംകാട് വല്യന്ത, ഞര്‍ക്കാട്, കട്ടുപ്പാറ (മംഗളഗിരി-കട്ടുപ്പാറ), പൂഞ്ഞാര്‍, കാഞ്ഞിരപ്പള്ളി, കുട്ടിക്കല്‍, ഇടുക്കി ജില്ലയിലെ ചെറുതോണി, നെടുങ്കണ്ടം, സീതത്തോട്, അടിമാലി, കമ്പിളിക്കണ്ടം, വാഴത്തോപ്പ്, വെള്ളത്തൂവല്‍, രാജാക്കാട്, കുഞ്ചിത്തണ്ണി, തൊമ്മന്‍കുത്ത് (തൊടുപുഴ), കീരിത്തോട് എന്നിവിടങ്ങളിലും അതിശക്തവും തുടര്‍ച്ചയായതുമായ ഉരുള്‍പൊട്ടലുകള്‍ സംഭവിക്കുകയുണ്ടായി. മഴക്കാലത്തിന്റെ ആരംഭകാലത്ത് തന്നെ ഉരുള്‍പൊട്ടുണ്ടായ പല പ്രദേശങ്ങളും അതിവൃഷ്ടി നടന്ന ആഗസ്ത് മാസങ്ങളിലും തുടര്‍ച്ചയായ ഉരുള്‍പൊട്ടലുകള്‍ക്ക് സാക്ഷ്യംവഹിക്കേണ്ടി വന്നു. ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ നടന്ന പ്രദേശങ്ങളിലെ ആള്‍നാശം, വീടുകളുടെ തകര്‍ച്ച, കാര്‍ഷിക നഷ്ടം എന്നിവ സംബന്ധിച്ച കണക്കെടുപ്പുകള്‍ എളുപ്പത്തില്‍ സാധിക്കുമെങ്കിലും ആ പ്രദേശങ്ങളിലെ ജൈവവ്യവസ്ഥയ്ക്കും പരിസ്ഥിതി സംതുലനത്തിനും അവ സൃഷ്ടിക്കാവുന്ന പ്രത്യാഘാതങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച വിവരശേഖരണം എത്രകണ്ട് നടക്കും എന്ന് കണ്ടറിയേണ്ടതുണ്ട്.

കേരളത്തിന്റെ കിഴക്കന്‍ മേഖലകളെ കോട്ടപോലെ സംരക്ഷിച്ചുനിര്‍ത്തുന്ന പശ്ചിമഘട്ടം രാജ്യത്തെ തന്നെ ഏറ്റവും ഉയര്‍ന്ന ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സാധ്യതയുള്ള പ്രദേശമായിട്ടാണ് കണക്കാക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്. പാറയിടിച്ചില്‍ (Rock falls), പാറ തെന്നല്‍ (Rock slips), ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ (Landslides, debris flows), മണ്ണിടിച്ചില്‍ (Landslips), മണ്ണമരല്‍ (Land subsidence) തുടങ്ങിയ പ്രതിഭാസങ്ങളാണ് ഈ മേഖലയില്‍ സാധാരണയായി കണ്ടുവരുന്നത്. പടിഞ്ഞാറന്‍ താഴ്‌വര കുന്നുകളടക്കം (foot hills) കേരളത്തിന്റെ ഭൂവിസ്തൃതിയില്‍ ഏതാണ്ട് നാല്പത് ശതമാനത്തോളം (15545 ചതുരശ്ര കിലോമീറ്റര്‍) വരും പശ്ചിമഘട്ട മേഖല. 25 ഡിഗ്രിയിലും കൂടുതല്‍ ചെരിവുള്ള ഈ മലമ്പ്രദേശങ്ങളില്‍ ഏതാണ്ട് 1700-1900 ചതുരശ്ര കിലോമീറ്റര്‍ പ്രദേശം തീവ്ര ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ ഭീഷണിയുടെ നിഴലില്‍ കഴിയുന്നവയും 3750 ചതുരശ്ര കിലോമീറ്റര്‍ പ്രദേശം തീവ്രത കുറഞ്ഞ മേഖലകളുമാണെന്ന് വിവിധ പഠനങ്ങള്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. ഇതില്‍ പത്തനംതിട്ട (170 ച.കി.മീ), ഇടുക്കി (388ച.കി.മീ), പാലക്കാട് (324 ച.കി.മീ), മലപ്പുറം (198ച.കി.മീ), കണ്ണൂര്‍ (168ച.കി.മീ), വയനാട് (102ച.കി.മീ) എന്നിവ തീവ്ര ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സ്വഭാവമുള്ള മേഖലകളായും തിരിച്ചിട്ടുണ്ട് (KSDMA, 2010).

കേരളത്തില്‍ പശ്ചിമഘട്ട മലനിരകളിലെ ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സംബന്ധിച്ച കാലനിര്‍ണ്ണയ പഠനം സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, ഈ മേഖലയിലെ ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ തുടര്‍ച്ചയായ സംഭവങ്ങളായി മാറുന്നത് 90കളോടെയാണെന്നാണ് (Kuriakose, 2010). 1961 മുതല്‍ 2009 വരെ നടന്ന ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളെ സംബന്ധിച്ച് നടത്തിയ പഠനത്തിലാണ് ഇക്കാര്യം വ്യക്തമാകുന്നത്. 90കള്‍ക്ക് ശേഷമുള്ള ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളുടെ തുടര്‍ച്ച ശക്തിപ്പെടുന്നതും അവയുടെ വിനാശസ്വഭാവം വര്‍ദ്ധിക്കുന്നതായും കാണാന്‍ സാധിക്കും. 2017, 2018, 2019 കാലയളവില്‍ നടന്ന ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളിലും സമാന സ്ഥിതിവിശേഷം കാണാവുന്നതാണ്. ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ മറ്റ് പ്രകൃതി ദുരന്തങ്ങളെപ്പോലെ പ്രവചിക്കാന്‍ സാധ്യമല്ലെങ്കിലും ഇതുസംബന്ധിച്ച അപകട മേഖലാ ഭൂപടം (Hazards Zonation Map) തയ്യാറാക്കിയത് ഭൂവിനിയോഗ രംഗത്ത് ഉപയോഗപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ഉരുള്‍പൊട്ടലുകള്‍ സംഭവിക്കുന്നത് ഒരുപരിധിവരെ കുറയ്ക്കാന്‍ സാധിക്കുന്നതാണ്.

ഉരുള്‍പൊട്ടലിന്റെ കാരണങ്ങള്‍

ഉരുള്‍പൊട്ടലിനുള്ള കാരണം അതിവൃഷ്ടിയാണെന്നത് പരക്കെ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ട കാര്യമാണ്. അതേസമയം മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ അവയുടെ തോത് വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കുന്നതായി കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട്. അശാസ്ത്രീയമായ ഭൂവിനിയോഗം, ജലനിര്‍ഗ്ഗമന മാര്‍ഗ്ഗങ്ങള്‍ തടസ്സപ്പെടുത്തല്‍, 20 ഡിഗ്രിയില്‍ കൂടുതല്‍ ചെരിവുള്ള മലമേഖലകളില്‍ മഴവെള്ള സംഭരണി നിര്‍മ്മിക്കല്‍, കെട്ടിടനിര്‍മ്മാണം തുടങ്ങിയ മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ കൂടുന്നതോടുകൂടി ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളുടെ എണ്ണത്തിലും തീവ്രതയിലും വര്‍ദ്ധനവ് സംഭവിക്കുന്നു. അതിവൃഷ്ടി നിയന്ത്രിക്കുക എന്നത് മനുഷ്യന് സാധിക്കാത്ത കാര്യമാണെങ്കിലും ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സാധ്യതയുള്ള പ്രദേശങ്ങളിലെ മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ പരമാവധി കുറയ്ക്കുക എന്നത് സംഭാവ്യമായ സംഗതിയാണ്.

കേരളത്തില്‍ അടുത്തകാലത്തായി സംഭവിച്ച ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളില്‍ ചെറുതല്ലാത്ത സംഖ്യ വനമേഖലയില്‍ നടന്നതായിരുന്നു. ഇത് ചൂണ്ടിക്കാട്ടി മനുഷ്യ ഇടപെടലുമായി ഉരുള്‍പൊട്ടലിന് ബന്ധമില്ലെന്ന് സ്ഥാപിക്കാനുള്ള വ്യഗ്രത ചില കോണുകളില്‍ നിന്നെങ്കിലും ഉയരുകയുണ്ടായി. മണ്ണിലെ ജലസാന്ദ്രീകരണം വളരെ വേഗത്തില്‍ സംഭവിക്കുന്നതിന്റെ പ്രധാന കാരണം ജലാംശം സംഭരിക്കാനുള്ള മണ്ണിന്റെ ശേഷി കുറയുന്നതാണ് എന്ന വസ്തുത ഇവിടെ മനസിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്. ജലം കിനിഞ്ഞിറങ്ങാനുള്ള മണ്ണിന്റെ ശേഷിയും (Soil permeability) മണ്ണിന്റെ സ്ഥിരതയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം സുവ്യക്തമാണ് (Vergani & Graf, 2015). അതുപോലെ തന്നെ മണ്ണിന്റെ ജലവാഹകത്വശേഷിയും (Hydraulic Conductivity) ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സംവേദകത്വവും (Landslide Susceptibilty) തമ്മിലുള്ള ബന്ധവും സുപ്രധാനമാണ്. മണ്ണിലെ ജൈവാംശത്തിന്റെ അളവ് വര്‍ദ്ധിപ്പിച്ചും ചപ്പുചവറുകള്‍ കൊണ്ടുള്ള പുതപ്പുകളുടെ കനം വര്‍ദ്ധിപ്പിച്ചും മാത്രമേ ഈയൊരു പ്രശ്‌നം പരിഹരിക്കാന്‍ സാധിക്കുകയുള്ളൂ. മണ്ണില്‍ ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ട ജൈവാംശത്തിന്റെ (Organic matter) അഭിലഷണീയ അളവ് 6-8 കിലോഗ്രാം പ്രതി ടണ്‍ ആണെന്നാണ് കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ കേരളത്തിലെ പശ്ചിമഘട്ട മലനിരകളിലെ മണ്ണിലെ ജൈവാംശത്തിന്റെ അളവ് 800-900 ഗ്രാം പ്രതി ടണ്‍ എന്ന നിലയിലേക്ക് ചുരുങ്ങിയിരിക്കുന്നതായും വിദഗ്ദ്ധന്മാര്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. വനമേഖലയിലെ മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ വര്‍ദ്ധിക്കുന്നതിന്റെയും അടിക്കാടുകളുടെയും വനത്തിന്റെ തന്നെയും നാശവും ഇതിന് പ്രധാനകാരണമായി ചൂണ്ടിക്കാട്ടാവുന്നതാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ വനമേഖലയില്‍ വര്‍ദ്ധിച്ചുവരുന്ന ഉരുള്‍പൊട്ടലിന്റെ കാരണം മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ മൂലമുണ്ടായ വനനാശം തന്നെയാണെന്ന് കണ്ടെത്താന്‍ വലിയ വിഷമമില്ല.

ഉരുള്‍പൊട്ടലിനുള്ള മറ്റൊരു സുപ്രധാന ഘടകം സ്വാഭാവിക ജലനിര്‍ഗ്ഗമന മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളുടെ നാശമാണ്. മലമ്പ്രദേശങ്ങളിലെ തോട്ടംമേഖലകളിലും മറ്റും അശാസ്ത്രീയമായി കോണ്ടൂര്‍ ബണ്ടുകള്‍ നിര്‍മ്മിക്കുന്നത് സ്വാഭാവിക നീരൊഴുക്കിന് തടസ്സം സൃഷ്ടിക്കുന്നതായി കാണാം. കാര്‍ഷിക മേഖലയില്‍ നടക്കുന്ന ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളുടെ പിന്നിലെ ഒരു പ്രധാന കാരണം ഇത്തരം ബണ്ടുകളാണ്. 36 പേരുടെ മരണത്തിനിടയാക്കിയ, കേരളത്തില്‍ നാളിതുവരെ സംഭവിച്ചതില്‍ ഏറ്റവും വലുതെന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന, അമ്പൂരി ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ (തിരുവനന്തപുരം ജില്ല) നടന്നത് ഒരു റബ്ബര്‍ എസ്റ്റേറ്റിലാണ്. ഇവിടെ നിര്‍മ്മിച്ച ബണ്ടുകളാണ് ഈ ഉരുള്‍പൊട്ടലിന് കാരണമായിത്തീര്‍ന്നതെന്ന് കണ്ടെത്തിയിരുന്നു. ഈ രീതിയില്‍ ഓരോ ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളെയും സൂക്ഷ്മ പരിശോധനയ്ക്ക് വിധേയമാക്കിയാല്‍ നീര്‍ച്ചാലുകളുടെ നാശം പ്രധാന കാരണമാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ സാധിക്കും. അതുപോലെത്തന്നെ സ്ഥിരതയില്ലാത്ത പാറകളില്‍ നിര്‍മ്മിക്കുന്ന തടയണകളും മറ്റ് ജലസംഭണികളും ഇതേരീതിയില്‍ ഉരുള്‍ പൊട്ടലിന് കാരണമായി മാറുന്നു. ഈ വര്‍ഷം ജൂണ്‍ മാസത്തില്‍ കോഴിക്കോട് ജില്ലയിലെ കൂടരഞ്ഞി പഞ്ചായത്തിലെ കട്ടിപ്പാറയില്‍ നടന്ന ഉരുള്‍പൊട്ടലിന് കാരണമായത് മലമുകളില്‍ നിയമവിരുദ്ധമായി നിര്‍മ്മിച്ച തടയണയായിരുന്നുവെന്നും കണ്ടെത്തുകയുണ്ടായി.

ക്വാറികളും ഉരുള്‍പൊട്ടലും

കേരളത്തിലെമ്പാടുമായി 5924 ക്വാറികള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് കണക്കാക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഇവയില്‍ 2557 ക്വാറികള്‍ ജലനിര്‍ഗമന പ്രദേശങ്ങളില്‍ നിന്ന് കേവലം 100 മീറ്റര്‍ മാത്രം അകലത്തിലുള്ളതാണെന്നും 1457 ക്വാറികള്‍ വനമേഖലയില്‍ നിന്ന് 1 കിലോമീറ്റര്‍ ദൂരത്തിലുള്ളതാണെന്നും 1486 എണ്ണം പരിസ്ഥിതി ലോല പ്രദേശങ്ങളില്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്നവയാണെന്നും കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ട് (T.V. Sajeev & C.J.Alex, 2017). കേരളത്തിലെ ക്വാറികളില്‍ 96%വും ജലനിര്‍ഗ്ഗമന പ്രദേശങ്ങളുടെ സംരക്ഷിത ദൂരത്തിന്റെ (Buffer distance) 500 മീറ്റര്‍ പരിധിക്കുള്ളില്‍ പെടുന്നതാണെന്നും ഇതേ പഠനം സൂചിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. ക്വാറികളും ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം എത്രമാത്രം ശക്തമാണെന്ന് ശാസ്ത്രീയമായി തെളിയിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ലെങ്കിലും ഉരുള്‍പൊട്ടലിന് ശേഷമുള്ള മണ്ണൊലിപ്പിന് ഉത്തേജകശക്തിയായി (triggering factor) ഖനനപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ഇടയാക്കുന്നുണ്ടെന്നതിനുള്ള തെളിവുകള്‍ ലഭ്യമാണ്. ക്വാറികള്‍ സൃഷ്ടിക്കുന്ന സ്ഥാനീയ കമ്പനങ്ങള്‍ (localised vibrations) മലഞ്ചെരിവുകളുടെ ദൃഢതയെ (Slope Stability) പ്രതികൂലമായി ബാധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതായി ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നുണ്ട് (K.S.Sajinkumar, et al 2014). ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സാധ്യതാ മാപ്പില്‍ ‘ഉയര്‍ന്ന അപകടം’ (high hazards) അടയാളപ്പെടുത്തിയ ഇടങ്ങളില്‍ ക്വാറി പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ നടക്കുന്നത്, ദ്രവിച്ച പാറകള്‍ക്കിടയിലെ വിള്ളലുകള്‍ വര്‍ദ്ധിക്കുന്നതിന് കാരണമാകുകയും മേല്‍മണ്ണും ഉരുളന്‍പാറകളും ചേര്‍ന്ന ഉപരിതലവും താഴെയുള്ള കരിങ്കല്‍പ്പാറകളുമായി ചേരുന്ന ദുര്‍ബല പ്രതലങ്ങളില്‍ അമിതമായി ജലം ശേഖരിക്കപ്പെടുകയും താഴോട്ട് കിനിഞ്ഞിറങ്ങാതെ അതിശക്തമായി കുത്തിയൊലിച്ച് പുറത്തേക്ക് നിര്‍ഗ്ഗമിക്കുകയും ചെയ്യും.

ദി ക്രിട്ടിക് യു ട്യൂബ് ചാനല്‍ സബ്‌സ്‌ക്രൈബ് ചെയ്യുക

2019 ആഗസ്റ്റ് ആദ്യവാരത്തില്‍ മലപ്പുറം ജില്ലയിലെ കവളപ്പാറയില്‍ സംഭവിച്ച ഉരുള്‍പൊട്ടലിന് സമാനമായ മണ്ണിടിച്ചിലിന് പ്രദേശത്തെ ക്വാറികളുമായുള്ള ബന്ധത്തെക്കുറിച്ച് ഗൗരവമായ പഠനം നടക്കേണ്ടതുണ്ട്. കാരണം, കവളപ്പാറയ്ക്ക് അഞ്ച് കിലോമീറ്റര്‍ ചുറ്റളവില്‍ 27ഓളം ക്വാറികള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നുവെന്നാണ് റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ഗാഡ്ഗില്‍ കമ്മറ്റി റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍ സോണ്‍ -1ല്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തിയ പ്രദേശമാണിതെന്ന് കൂടി ഓര്‍മ്മിക്കുക.

ഖനനപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ മലഞ്ചെരിവുകളുടെ ദൃഢതയെ പ്രതികൂലമായി ബാധിക്കുന്നതെങ്ങനെയെന്നും അവ സ്ഥാനീയ കമ്പനങ്ങള്‍ക്ക് കാരണമാകുന്നതെങ്ങിനെയെന്നും സംബന്ധിച്ച് വയനാട്ടിലെ ബാണാസുരമലയിലെ നരിപ്പാറയില്‍ കെ.സജിന്‍കുമാറും സംഘവും നടത്തിയ പഠനങ്ങള്‍ വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. 2007ല്‍ നരിപ്പാറയില്‍ നടന്ന 10ഓളം തുടര്‍ച്ചയായ ഉരുള്‍പൊട്ടലുകള്‍ക്ക് അവിടുള്ള ക്വാറികളും ഹിമഗിരി എസ്റ്റേറ്റിലെ സ്റ്റോണ്‍ ക്രഷറുകളും കാരണമായിട്ടുണ്ടെന്ന് പഠനം ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. അതിവൃഷ്ടി, ഖനനപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ അശാസ്ത്രീയമായ മഴക്കുഴി നിര്‍മ്മാണം തുടങ്ങിയ മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ ഭൂവിനിയോഗത്തില്‍ വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങള്‍ മലഞ്ചെരിവുകളെ ദുര്‍ബലപ്പെടുത്തുന്നതായും അതുവഴി ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സാധ്യത വര്‍ദ്ധിക്കുന്നുവെന്നും ഉള്ള നിഗമനങ്ങളാണ് പഠനം മുന്നോട്ട് വെക്കുന്നത്. കേരളത്തില്‍ ക്വാറി പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ശക്തമായി ആരംഭിച്ച 1980-90 കാലയളവ് തൊട്ട് തന്നെയാണ് പശ്ചിമഘട്ട മേഖലയിലെ ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളുടെ എണ്ണത്തിലും വര്‍ദ്ധനവ് സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നത് എന്നത് യാദൃശ്ചികമാണെന്ന് കരുതാന്‍ ന്യായമില്ല. പാറ പൊട്ടിക്കുമ്പോള്‍ സംഭവിക്കുന്ന ഇലാസ്തിക തരംഗ (Shear Wave) ങ്ങള്‍ മലഞ്ചെരിവുകളുടെ ഭൗതിക ഘടനയില്‍ വരുത്തുന്ന മാറ്റങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച കൂടുതല്‍ ശാസ്ത്രീയമായ പഠനങ്ങള്‍ കേരളത്തില്‍ നടക്കേണ്ടതുണ്ട്. വളരെച്ചെറിയൊരു ഭൂപ്രദേശത്ത് ഇത്രയധികം ഖനനപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ നടക്കുന്നു എന്നതുകൊണ്ടുതന്നെ ജനങ്ങളുടെ സുരക്ഷയെയും പരിസ്ഥിതി സന്തുലനത്തെയും മുന്‍നിര്‍ത്തി ഇക്കാര്യം ഗൗരവപൂര്‍വ്വം പരിഗണിക്കാന്‍ അധികൃതര്‍ തയ്യാറാകണം.

പ്രളയ ദുരന്തവും കണക്കെടുപ്പുകളും

മഹാപ്രളയം (2018) ജീവനും സമ്പത്തിനും സൃഷ്ടിച്ച നാശനഷ്ടങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച കണക്കെടുപ്പുകള്‍ നടക്കുകയുണ്ടായി. 35,000 കോടി രൂപയുടെ നാശനഷ്ടങ്ങളാണ് സംസ്ഥാനത്തുണ്ടായത് എന്നാണ് സര്‍ക്കാര്‍ വിലയിരുത്തല്‍. ഈ തുക സംബന്ധിച്ച ബ്രേയ്ക്-അപ് കണക്കുകള്‍ ഒന്നുംതന്നെ ഔദ്യോഗികമായി ലഭ്യമാക്കിയിട്ടില്ല. എങ്കിലും ഒരുകാര്യം തീര്‍ച്ച; സാമ്പത്തിക മാനദണ്ഡങ്ങള്‍ ഉപയോഗിച്ച് കണക്കെടുപ്പുകള്‍ സാധ്യമാക്കുന്നവ മാത്രമേ ഇതില്‍ പെടാന്‍ സാധ്യതയുള്ളൂ. ഗതാഗത ശൃംഖലകള്‍, വീടുകള്‍-വീട്ടുപകരണങ്ങള്‍, കൃഷി, വ്യവസായം, വ്യാപാരം എന്നീ മേഖലകള്‍, ജീവനോപാധികള്‍ എന്നിവ തൊട്ട് നാണയ വിനിമയം സാധ്യമാക്കുന്ന മേഖലകളായിരിക്കും ഈ നഷ്ടക്കണക്കെടുപ്പില്‍ സാധാരണയായി ഇടംപിടിക്കാറ്. തുടര്‍ന്നങ്ങോട്ടുള്ള പുനര്‍നിര്‍മ്മാണ പ്രക്രിയയിലും മുന്‍തൂക്കം ലഭിക്കുക മേല്‍പ്പറഞ്ഞ മേഖലകള്‍ക്കായിരിക്കും എന്നതും അത്രതന്നെ വാസ്തവമായ കാര്യമാണ്.

എന്നാല്‍ സംഭവിച്ചു കഴിഞ്ഞ പ്രളയദുരന്തം സൃഷ്ടിച്ച സാമ്പത്തിക നഷ്ടം നിലവിലുള്ള സാമ്പത്തിക മാനദണ്ഡങ്ങള്‍ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തി വിലയിരുത്താനും കണക്കെടുപ്പ് നടത്താനും സാധിക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ, സാമ്പത്തിക അളവുകോല്‍ വെച്ച് വിലയിടാനാകാത്ത വന്‍തോതിലുള്ള, ദീര്‍ഘകാല പ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കുന്ന പാരിസ്ഥിതിക തകര്‍ച്ചകള്‍ ഈ ദുരന്തം നമുക്ക് സമ്മാനിച്ചിട്ടുണ്ട്. വരാനിരിക്കുന്ന എത്രയോ തലമുറകളുടെ നിലനില്‍പിന് അത്യന്താപേക്ഷിതമായ പാരിസ്ഥിതിക സേവന തകര്‍ച്ചകളെ ശരിയായ രീതിയില്‍ വിലയിരുത്താനും പരിസ്ഥിതി പുനരുജ്ജീവന നടപടികള്‍ അത്രതന്നെ ഗൗരവത്തോടെ സ്വീകരിക്കുവാനും ശ്രമിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമായ സംഗതിയാണ്. നമ്മുടെ ഭരണനിര്‍വ്വഹണ സംവിധാനങ്ങളിലും നയരൂപീകരണങ്ങളിലും ഈയൊരു കാഴ്ചപ്പാട് കടന്ന് കൂടിയിട്ടില്ല എന്നതിന് നിരവധി തെളിവുകള്‍ നിരത്താവുന്നതാണ്. ഒരൊറ്റ ഉദാഹരണം കൊണ്ട് ഇക്കാര്യം വ്യക്തമാക്കാം.

കേരള ഗവണ്‍മെന്റ് 2010ല്‍ ഒരു ദുരന്ത കൈകാര്യകര്‍തൃനയം (disaster management policy) രൂപപ്പെടുത്തുകയുണ്ടായി. പ്രകൃതി-മനുഷ്യ നിര്‍മ്മിത ദുരന്തങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് സ്വീകരിക്കേണ്ട നടപടികളെയും ഭരണ നിര്‍വ്വഹണ രീതികളെയും പ്രതിപാദിക്കുന്നതാണ് ഈ നയം. ദുരന്തങ്ങളെ നേരിടുന്നതിനായി മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങളിലുള്ള പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളാണ് നയരേഖ വിശദീകരിക്കുന്നത്.

1. ദുരന്തപൂര്‍വ്വ ഘട്ടം (pre-disaster phase), 2. ദുരന്ത പ്രതികരണ ഘട്ടം-ദുരന്തവേളയില്‍ (disaster response phase), 3. ദുരന്താനന്തര ഘട്ടം (post-disaster phase) എന്നിവയാണവ. ഇതില്‍ രണ്ടാമത്തെ ഘട്ടത്തെ മാറ്റി നിര്‍ത്തിയാല്‍ ഒന്നും മൂന്നും ഘട്ടങ്ങള്‍ ദീര്‍ഘകാല ഇടപെടല്‍ ആവശ്യമായി വരുന്നതും, ദീര്‍ഘകാല പ്രത്യാഘാതങ്ങളും ഫലങ്ങളും മുന്നില്‍ കണ്ടുകൊണ്ടുള്ളതായിരിക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്. മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ കൂടുന്നതിലൂടെ സംഭവിക്കുന്ന പ്രകൃതി ദുരന്തങ്ങളുടെ (ഉദാ: മണ്ണിടിച്ചില്‍) കാര്യത്തില്‍ ദുരന്തപൂര്‍വ്വ ഘട്ടത്തിലെയും ദുരന്താനന്തര ഘട്ടത്തിലെയും പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ പാരിസ്ഥിതിക അവബോധം നിറഞ്ഞതായിരിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമായ സംഗതിയാണ്. നിര്‍ഭാഗ്യവശാല്‍, നമ്മുടെ ദുരന്ത കൈകാര്യകര്‍തൃ നയത്തില്‍ അത്തരമൊരു കാഴ്ചപ്പാടോ സമീപനമോ കടന്നുവരുന്നില്ലെന്ന് കാണാന്‍ സാധിക്കും.

ദുരന്തപൂര്‍വ്വ ഘട്ടത്തില്‍ മൂന്ന് തരത്തിലുള്ള പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളാണ് നയത്തില്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്; പ്രതിരോധം, ലഘൂകരണം (Mitigation), ഒരുക്കം (prepardness). ദുരന്ത പ്രതിരോധ – ലഘൂകരണ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ ഒന്നുംതന്നെ മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ മൂലമുണ്ടാകാന്‍ സാധ്യതയുള്ള പ്രാകൃതിക ദുരന്തങ്ങളെ ചെറുക്കുന്നതിനാവശ്യമായ ഒരു നടപടിയെക്കുറിച്ച് പോലും സൂചിപ്പിക്കുന്നില്ലെന്നതാണ് പ്രധാന പരിമിതി. സവിശേഷ അപകട മേഖലാ ഭൂപടം (hazard specific zonation map) പോലുള്ളവ തയ്യാറാക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചും അത്തരം സ്ഥലങ്ങളിലെ നിര്‍മ്മാണ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെക്കുറിച്ചും നയരേഖ പ്രതിപാദിക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ കൂടിയും ഈ മേഖലകളിലെ പരിസ്ഥിതി പുനരുജ്ജീവന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഒരു സൂചനപോലും അത് നല്‍കുന്നില്ല. കേരളം കഴിഞ്ഞ ഏതാനും ദശകങ്ങളായി രൂക്ഷമായ തോതില്‍ അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന മഴക്കാല പ്രകൃതിദുരന്തക്കെടുതികളെ-ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍, വെള്ളപ്പൊക്കം, തീരപ്രദേശ മണ്ണൊലിപ്പ് തുടങ്ങിയവ- പ്രതിസന്ധി കാലത്തെ പരിഹാര നടപടികള്‍ക്കപ്പുറത്ത്, ദീര്‍ഘവീക്ഷണത്തോടുകൂടിയ പദ്ധതികള്‍ നടപ്പിലാക്കുന്നതിനുള്ള യാതൊരു സമീപനവും നയരേഖ നിര്‍ദ്ദേശിക്കുന്നതായി കാണാന്‍ കഴിയില്ല. ദുരന്തങ്ങള്‍ ഒഴിവാക്കുന്നതിനാവശ്യമായ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ കാണിക്കുന്ന അതേ അലംഭാവം തന്നെ ദുരന്താനന്തര ഘട്ടത്തിലും കാണിക്കുന്നുവെന്നതിന് നയരേഖ തന്നെ തെളിവ്. ദുരന്തങ്ങളെത്തുടര്‍ന്ന് നടക്കേണ്ട പുനര്‍നിര്‍മ്മാണ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലും ജനങ്ങളുടെ ജീവനോപാധികള്‍ തിരിച്ചുപിടിക്കുന്ന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലും ഇത്തരമൊരു പാരിസ്ഥിതിക അവബോധമില്ലായ്മ ആഴത്തില്‍ ദര്‍ശിക്കാന്‍ കഴിയും. പാരിസ്ഥിതിക തകര്‍ച്ചകള്‍ പ്രകൃതി ദുരന്തങ്ങളുടെ തീവ്രത കൂട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു കാലഘട്ടത്തില്‍ അവയെക്കൂടി മനസ്സിലാക്കിക്കൊണ്ടുള്ള ഒരു ഡിസാസ്റ്റര്‍ മാനേജ്‌മെന്റ് പോളിസിക്ക് മാത്രമേ ഒരു പരിധിവരെയെങ്കിലും ദുരന്തങ്ങളുടെ ദീര്‍ഘകാല പ്രത്യാഘാതങ്ങളെ പ്രതിരോധിക്കാന്‍ സാധിക്കൂ.

മേല്‍മണ്ണിനെ മറക്കരുത്

പശ്ചിമഘട്ടത്തില്‍ പെയ്യുന്ന മഴ അറബിക്കടലിലെത്താന്‍ എടുക്കുന്ന സമയമെത്രയായിരിക്കും? രണ്ട്-രണ്ടര മണിക്കൂര്‍. 2018 ജൂണ്‍, ജൂലൈ, ആഗസ്ത് മാസങ്ങളിലായി നടന്ന മഴപ്പെയ്ത്തില്‍ പശ്ചിമഘട്ട മലനിരകളിലങ്ങോളമിങ്ങോളം നടന്ന ആയിരക്കണക്കായ ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളിലും മണ്ണിടിച്ചിലുമായി കുത്തിയൊലിച്ചുപോയ മേല്‍മണ്ണ് ഈ കുറഞ്ഞ സമയത്തിനുള്ളില്‍ അറബിക്കടലിലേക്ക് പ്രവഹിച്ചതിന്റെ കണക്കെടുപ്പ് ആരെങ്കിലും നടത്തുകയുണ്ടായോ? (2019 ജൂണ്‍ മാസത്തില്‍ നിയമസഭയില്‍ ഉന്നയിച്ച ഒരു ചോദ്യത്തിന് മറുപടിയായി അത്തരമൊരു പഠനം നടത്തിയിട്ടില്ലെന്ന് കൃഷിമന്ത്രി പറയുകയുണ്ടായി). പ്രളയമുണ്ടാക്കിയ നഷ്ടങ്ങളുടെ കണക്കെടുപ്പില്‍ ഇത് കടന്നുവരാനുള്ള സാധ്യത വളരെ വിരളമാണെന്ന് നമുക്കറിയാം. ഇവയൊന്നും പ്രത്യക്ഷനഷ്ടങ്ങളായി പരിഗണിക്കാനുള്ള പാരിസ്ഥിതിക ബോദ്ധ്യമോ, ദീര്‍ഘ വീക്ഷണമോ നമ്മുടെ ആസൂത്രണവിദഗ്ദ്ധര്‍ക്കോ ഭരണാധികരികള്‍ക്കോ ഇല്ലെന്നുള്ളതിന്റെ ഒട്ടനവധി തെളിവുകള്‍ നമ്മുടെ മുന്നിലുണ്ട്. അതിശക്തമായി മഴപെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ജൂണ്‍ മാസത്തില്‍ മണ്ണ് സംരക്ഷണത്തിനായുള്ള പദ്ധതികള്‍ പ്രഖ്യാപിക്കാന്‍ മാത്രമുള്ള ദീര്‍ഘവീക്ഷണമേ അവര്‍ക്കൂള്ളൂ എന്നതിന് 2018 ജൂലൈ 10ലെ സര്‍ക്കാര്‍ തീരുമാനം തന്നെ ഉദാഹരണം. മണ്ണ് സംരക്ഷണ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്കായി മുന്തിയ പരിഗണ നല്‍കിയ 11ഓളം പദ്ധതികള്‍ 6.6കോടി രൂപ ചെലഴിച്ച് നടപ്പിലാക്കാനുള്ള തീരുമാനം സര്‍ക്കാര്‍ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നത് കേരളത്തില്‍ അങ്ങോളം ഇങ്ങോളം ഉരുള്‍പൊട്ടലുകളും മണ്ണിടിച്ചിലുകളും ശക്തമായി നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന അവസരത്തിലാണ്! (ടൈംസ് ഓഫ് ഇന്ത്യ, ജൂലൈ 10, 2018).

കേരളത്തിന്റെ ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ പ്രത്യേകതകള്‍ കൊണ്ടുതന്നെ ഇവിടുത്തെ മണ്ണിടിച്ചിലിന്റെ സാധ്യത വളരെ കൂടുതലാണ്. ഭൂപ്രദേശത്തിന്റെ 80%ത്തിന് മുകളിലും ‘ഉയര്‍ന്ന’, ‘മധ്യനിര’ മേഖലകളായി കണക്കാക്കിയിരിക്കുന്ന നമ്മുടെ സംസ്ഥാനത്ത്, മണ്ണൊലിപ്പിന്റെ നിരക്ക് ദേശീയ ശരാശരിയെക്കാളും (16.3ടണ്‍/ഹെക്ടര്‍/വര്‍ഷം) വളരെക്കൂടുതലാണ്. ചരിഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങള്‍ കൂടുതലുള്ള നമ്മുടെ സംസ്ഥാനത്ത് പ്രതിവര്‍ഷം 30-50 ടണ്‍ (30-50 ടണ്‍/ഹെക്ടര്‍/വര്‍ഷം) എന്ന കണക്കിലാണ് മേല്‍മണ്ണ് നഷ്ടമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. ഇതിനര്‍ത്ഥം, ഏതാണ്ട് 5 മുതല്‍ 10 വരെ സെന്റീമീറ്റര്‍ മേല്‍മണ്ണാണ് ഓരോ വര്‍ഷവും നാം നഷ്ടപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്നാണ്. മണ്ണൊലിപ്പിന് പുറമെ അമ്ലീകരണം അടക്കമുള്ള പല പ്രശ്‌നങ്ങളും കേരളത്തിലെ മണ്ണ് നേരിടുന്നുണ്ട്. അമ്ലത നിറഞ്ഞ മണ്ണിനെ സംബന്ധിച്ച പഠനം സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, കേരളത്തിലെ 60% ഭൂമിയും അമ്ല സ്വഭാവമുള്ളതാണെന്നാണ്. മണ്ണൊലിപ്പ്, അമ്ലീകരണം, ലവണീകരണം, മരുവല്‍ക്കരണം തുടങ്ങിയ പ്രശ്‌നങ്ങളിലൂടെ സംഭവിക്കുന്ന മണ്ണിന്റെ ജീര്‍ണ്ണാവസ്ഥയിലൂടെ കേരളം പ്രതിവര്‍ഷം നഷ്ടമാക്കുന്നത് 517.8 മില്യണ്‍ അമേരിക്കന്‍ ഡോളറിന് തുല്യമായ തുകയാണെന്നാണ് (2014ലെ കണക്കനുസരിച്ച് ഏകദേശം 3213കോടി രൂപ) കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് (Energy & Resources Institute, 2018). ഇക്കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷകാലവും തുടര്‍ന്നുണ്ടായ ഉരുള്‍പൊട്ടലിലും മണ്ണിച്ചിടിച്ചിലും സംഭവിച്ചിരിക്കുക ഇതിന്റെ പതിന്മടങ്ങ് നഷ്ടമായിരിക്കും.

എന്താണ് പ്രതിവിധി?

2018ലെ മഹാപ്രളയത്തിന് ശേഷം കൃത്യം ഒരുവര്‍ഷം പൂര്‍ത്തിയാകുന്നു. ഇത്തവണയും പേമാരിയും ഉരുള്‍പൊട്ടലും വ്യാപകമായി റിപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഈ കുറിപ്പ് തയ്യാറാക്കുന്ന അവസരത്തില്‍ മലപ്പുറം ജില്ലയിലെ നിലമ്പൂര്‍ മേഖലയിലെ പോത്തുകല്ല്, കരുളായി, ഭൂദാനം, വയനാട്ടിലെ പൂത്തുമല കുറുമ്പാലക്കോട്ട, മുട്ടില്‍ (മേപ്പാടി), കോഴിക്കോട് ജില്ലയില്‍ വിലങ്ങാട് തുടങ്ങി 80ലധികം സ്ഥലങ്ങളില്‍ വന്‍തോതിലുള്ള ഉരുള്‍പൊട്ടലും ആള്‍നാശവും സംഭവിച്ചതായി വാര്‍ത്തകള്‍ വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ഉരുള്‍പൊട്ടലും മണ്ണിടിച്ചിലും കേരളത്തില്‍ വളരെ സ്വാഭാവികമായ ഒന്നായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ഇതേ അവസ്ഥ തുടരുകയാണെങ്കില്‍ കേരളം ഊഷരമായി മാറാന്‍ അധിക കാലം വേണ്ടിവരില്ലെന്ന അവസ്ഥയാണ്.

വര്‍ദ്ധിച്ചുവരുന്ന ഉരുള്‍പൊട്ടലിനും മേല്‍മണ്ണ് നാശത്തിനും തടയിടാന്‍ ദീര്‍ഘകാല-ഹ്രസ്വകാല പദ്ധതികള്‍ ആസൂത്രണം ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്. ഉരുള്‍പൊട്ടലിനും മണ്ണൊലിനും പ്രാകൃതികവും കൃത്രിമവുമായ നിരവധി കാരണങ്ങള്‍ ഉണ്ട്. പ്രകൃതി പ്രതിഭാസങ്ങള്‍ക്ക് തടയിടാന്‍ നമുക്ക് സാധിക്കില്ല എന്നതുകൊണ്ടുതന്നെ ഉരുള്‍പൊട്ടലിന് കാരണമാകുന്ന മനുഷ്യ ഇടപെടല്‍ എന്താണെന്ന് വ്യക്തമായ ധാരണയുണ്ടായിരിക്കണം. ഏറ്റവും സുപ്രധാനമായ കാരണം ഭൂവിനിയോഗത്തില്‍ സംഭവിച്ച മാറ്റങ്ങള്‍ തന്നെയാണ്. ഓരോ പ്രദേശത്തിന്റെ ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ സവിശേഷതകള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊണ്ടുമാത്രമേ ഇനിയെങ്കിലും ഏത് തരത്തിലുള്ള ഇടപെടലും നടത്താവൂ എന്ന് തീരുമാനിക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്.

* ചരിഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങളിലെ വനനാശത്തിന് അറുതിവരുത്തുക എന്നത് പ്രധാനമാണ്. അവശേഷിച്ച തുരുത്തുകളെങ്കിലും സംരക്ഷിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. കൂടാതെ ഓരോ പ്രദേശത്തിന്റെ തനത് വൈവിധ്യങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കി മരവല്‍ക്കരണം സാധ്യമാക്കണം.

* ഭൂമിയുടെ കിടപ്പ് പരിഗണിക്കാതെയുള്ള നിര്‍മ്മാണ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ഉരുള്‍പൊട്ടലിനും മണ്ണൊലിപ്പിനും കാരണമാക്കുന്നുവെന്നത് വസ്തുതയാണ്. ചരിഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങളിലെ നിര്‍മ്മാണ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്ക് മുന്നെ വിശദമായ പഠനം നടത്തേണ്ടതുണ്ട്. ഒഴിച്ചുകൂടാനാകാത്ത സാഹചര്യങ്ങളില്‍ ചരിവ് സംരക്ഷണം ഉറപ്പ് വരുത്തിക്കൊണ്ടുള്ള നിര്‍മ്മാണ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ മാത്രമേ സാധ്യമാക്കാവൂ.

* സ്വാഭാവിക ജലനിര്‍ഗ്ഗമന മാര്‍ഗ്ഗങ്ങള്‍ നശിപ്പിക്കുന്നത് അപകടം ക്ഷണിച്ചുവരുത്തലാണ്. റോഡ്, കനാല്‍ നിര്‍മ്മാണ വേളയില്‍ ജലനിര്‍ഗ്ഗമന മാര്‍ഗ്ഗങ്ങള്‍ സംരക്ഷിച്ചും ആവശ്യമായവ നിര്‍മ്മിച്ചും വെള്ളത്തിന്റെ സുഗമമായ ഒഴുക്ക് ഉറപ്പുവരുത്തേണ്ടതാണ്.

* തീവ്ര-അതിതീവ്ര ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍/മണ്ണിടിച്ചില്‍ സാധ്യതയുള്ള പ്രദേശങ്ങളില്‍ നിന്നും ആളുകളെ നിര്‍ബന്ധമായും മാറ്റിപ്പാര്‍പ്പിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ആള്‍നാശവും സ്വത്തുനാശവും കുറയ്ക്കുന്നതിന് ഇത് സഹായിക്കും. ഇതേരീതിയില്‍ ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സാധ്യതാ മേഖലയുടെ കീഴ്പ്രദേശങ്ങളിലുള്ളവരെയും മാറ്റിത്താമസിപ്പിക്കാന്‍ നടപടികള്‍ കൈക്കൊള്ളണം.

* നിശ്ചിതി ഡിഗ്രിയില്‍ കൂടുതലുള്ള ചരിഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങളിലെ എല്ലാ നിര്‍മ്മാണ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളും ഒഴിവാക്കുക. ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സാധ്യത വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കുന്ന നിര്‍മ്മാണ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ എത്രയും പെട്ടെന്ന് നിര്‍ത്തിവെപ്പിക്കുക.

* മണ്ണിടിച്ചില്‍, ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ സാധ്യതപ്രദേശങ്ങള്‍ കണ്ടെത്തി അത്തരം പ്രദേശങ്ങളില്‍ താങ്ങ് ഭിത്തി (Retaining Wall) നിര്‍മ്മിക്കാനുള്ള നടപടികള്‍ ആരംഭിക്കേണ്ടതുണ്ട്. തുടര്‍ പൊട്ടലുകളും (Secondary landslip) മറ്റ് നാശനഷ്ടങ്ങളും കുറയ്ക്കാന്‍ ഇത് സഹായിക്കും.

* മണ്ണൊലിപ്പിനും ഉരുള്‍പൊട്ടലിനും സുപ്രധാന കാരണം പ്രദേശത്തിന്റെ ഹരിത മേലാപ്പ് ഇല്ലാതാകുന്നതാണ്. ഹരിതാവരണം നഷ്ടമാകുന്നതിലൂടെ രണ്ട് പ്രധാന പ്രശ്‌നങ്ങളാണ് സംജാതമാകുന്നത്. ഒന്ന്, മേല്‍മണ്ണിനെ സംരക്ഷിച്ചു നിര്‍ത്തുന്ന സസ്യങ്ങളുടെ വേരുകള്‍ ഇല്ലാതാകുന്നു. മറ്റൊന്ന്, മണ്ണില്‍ അവശ്യം ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ട ജൈവാംശം നഷ്ടമാകുന്നു. ഭൂമിയില്‍ പതിക്കുന്ന മഴവെള്ളത്തോടൊപ്പം മേല്‍മണ്ണ് കുത്തിയൊലിച്ചുപോകുന്നതിന് ഇത് കാരണമാകുന്നു. മണ്ണിന്റെ ആഴത്തിലേക്ക് വേരുകള്‍ പടര്‍ത്തുന്ന മരങ്ങളും ചെടികളും കൊണ്ട് ഹരിതമേലാപ്പ് തീര്‍ക്കാനുള്ള ദീര്‍ഘകാല പദ്ധതികള്‍ ആസൂത്രണം ചെയ്യേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്.

ഉരുള്‍പൊട്ടല്‍ പോലെ പെട്ടെന്നുണ്ടാകുന്നതും ഭീതിജനകവും ആയ ഒരു പ്രക്രിയ അല്ലെങ്കില്‍ കൂടിയും മണ്ണൊലിപ്പ് സമൂഹത്തില്‍ ദീര്‍ഘകാല പ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഒന്നാണ്. വളരെ എളുപ്പത്തില്‍ അനുഭവവേദ്യമല്ല എന്നതുകൊണ്ടുതന്നെ മണ്ണൊലിപ്പിന്റെ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ നിസ്സാരമായി കണക്കാക്കുകയാണ് പതിവ്. എന്നാല്‍ ഭൂമിയിലെ മേല്‍മണ്ണിന്റെ അളവിനെക്കുറിച്ചും അവയുടെ നാശത്തെക്കുറിച്ചും വ്യക്തമായ ധാരണയുണ്ടെങ്കില്‍ നമ്മുടെ ഉദാസീനത എത്രവലിയ കുറ്റകൃത്യമാണെന്ന് നാം തിരിച്ചറിയും.

മണ്ണിന്റെ മുകള്‍ത്തട്ടില്‍ കേവലം ആറിഞ്ച് (1820 സെന്റീമീറ്റര്‍) കനത്തില്‍ മാത്രമേ ഉര്‍വ്വരതയുള്ള മേല്‍മണ്ണുള്ളൂ എന്നതാണ് യാഥാര്‍ത്ഥ്യം. ഈ ആറിഞ്ച് കനമുള്ള ആവരണമാണ് സസ്യങ്ങളുടെ വളര്‍ച്ചയ്ക്കും അതുവഴി മുഴുവന്‍ ജീവജാലങ്ങളുടെ നിലനില്‍പിനും ആധാരമായിരിക്കുന്നത്. ഏറ്റവും വിലപിടിപ്പുള്ള ഈ മണ്ണ് സംരക്ഷിച്ചു നിര്‍ത്തേണ്ടത് ജീവജാലങ്ങളുടെ നിലനില്‍പില്‍ താല്‍പര്യമുള്ള എല്ലാവരുടെയും കടമയാണ്. കാര്‍ഷിക വൃത്തികള്‍, നിര്‍മ്മാണ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ എന്നിവയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടാണ് മണ്ണിന്റെ നാശവും സംരക്ഷണവും നിലകൊള്ളുന്നത്. കാര്‍ഷിക മേഖലയില്‍, പ്രത്യേകിച്ചും ചെരിഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങളില്‍ മണ്ണ് സംരക്ഷണത്തിനായി നിരവധി പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ സാധ്യമാണ്.

* ചരിഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങളില്‍ കയ്യാലകളും ബണ്ടുകളും നിര്‍മ്മിക്കുക. ബണ്ടുകള്‍ പുല്ലുകള്‍ നട്ട് ഇടിയില്ലെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തുക.
* മണ്ണ് സംരക്ഷണത്തോടൊപ്പം ജലസംരക്ഷണവും ഉറപ്പാക്കുവാന്‍ കല്ല് കയ്യാലകള്‍ നിര്‍മ്മിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്.
* തട്ടുതിരിച്ച് കൃഷി ഭൂമി തയ്യാറാക്കുന്നത് മണ്ണിടിച്ചിലും മണ്ണൊലിപ്പും പ്രതിരോധിക്കുന്നു.
* ജൈവവേലികള്‍ നിര്‍മ്മിക്കുക.
* ചരിഞ്ഞ പ്രദേശങ്ങളില്‍ ഉഴവ് ഒഴിവാക്കുക. ഹരിതാവരണത്തിലൂടെയും പുതയിടലിലൂടെയും കുറഞ്ഞകാലയളവ് കൊണ്ടുതന്നെ മണ്ണ് നന്നാക്കിയെടുക്കാവുന്നതാണ്.
* നീര്‍ച്ചാലുകളുടെ സംരക്ഷണം മണ്ണ് സംരക്ഷണത്തിന് പ്രധാനമാണ്.

ഇവയൊക്കെ കാര്‍ഷിക മേഖലയില്‍ പ്രയോഗിക്കാവുന്ന ചെറുചെറു മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളാണ്. അതേസമയം മേല്‍മണ്ണിനോടും പ്രകൃതി വിഭവങ്ങളോടും ഉള്ള മനോഭാവം പ്രധാനമാണ്. പ്രകൃതിവിഭവങ്ങള്‍ അനന്തമാണെന്നും അവ നമ്മുടെ ആവശ്യത്തിനനുസരിച്ച് ഉപയോഗിച്ച് വലിച്ചെറിയാമെന്നുമുള്ള ധാരണകളാണ് ആദ്യം തിരുത്തേണ്ടത്. മണ്ണ് സംരക്ഷണം കര്‍ഷകരുടെ മാത്രം ഉത്തരവാദിത്തമല്ല. അലക്ഷ്യമായി നാം വലിച്ചെറിയുന്ന അജൈവമാലിന്യങ്ങളെല്ലാം തന്നെ മണ്ണിന്റെയും ജലത്തിന്റെയും നാശത്തിന് കാരണമാകുന്നുവെന്ന ബോദ്ധ്യം ഇനിയെങ്കിലും ഉണ്ടാകണം.

നാഗരികതകളുടെ വളര്‍ച്ചയ്ക്ക് കാരണമായ മേല്‍മണ്ണിനെക്കുറിച്ചും മേല്‍മണ്ണിന്റെ മൂല്യം തിരിച്ചറിയാത്ത നാഗരികതകളുടെ നാശത്തെക്കുറിച്ചും ചരിത്രത്തില്‍ നിന്ന് അല്‍പം മനസ്സിലാക്കുന്നത് കൂടി നന്നായിരിക്കും.

ഞങ്ങളുടെ ഫേസ്ബുക് പേജ് ലൈക് ചെയ്യൂ..